De huismus, wie kent hem niet? Helaas gaat het niet zo goed met de huismus. Het is zelfs zo erg dat ze op de Rode Lijst van de Vogelbescherming is gezet. Hoewel de vogel in 2019 bij de tuinvogeltelling weer de meest getelde vogel in de Nederlandse tuinen was, moet je je niet blind staren op dat feit. Ten opzichte van 1980 is hun aantal namelijk gehalveerd en werd de vogel bij de telling slechts in de helft van de Nederlandse tuinen waargenomen, maar omdat hij in groepen leeft, wordt hij qua absolute aantallen het vaakst gezien. Oorzaak van deze drastische daling is zo goed als zeker het gebrek aan nestgelegenheid in de meeste nieuwe gebouwen. Ze worden het meest gezien bij oudere huizen, hokjes, schuren en stallen in een deels groene, liefst rommelige omgeving aan de stadsrand of op het platteland. Dakrenovaties en isolatie zijn hier blijkbaar minder aan de orde, zeker als het een schuur of stal betreft.
Er moet natuurlijk in de directe omgeving genoeg voedsel voorhanden zijn voor de jongen (insecten en larven), maar wat zeker zo belangrijk is, zijn de zogenaamde winterslaapplaatsen; de jaarrond vaste verblijfplaatsen in het groen in de buurt van het nest, die voor bescherming zorgen. In de nesten wordt namelijk wel geslapen, maar alleen door de broedende vrouwtjes en de jongen die nog niet uitgevlogen zijn. Niet door de anderen.

Deze foto heb ik kunnen maken voor onze caravan op de camping. Ik telde wel een zwerm van 30 vogels die de camping regelmatig bezochten. Hoewel de huismus voornamelijk zaden en insecten eet, is hij niet vies van wat broodkruimels. Daarmee kon ik ze dus lokken. Zeker als ze jonkies hebben is het wel prettig als ze ergens een gedekte tafel vinden, want die jongen zijn werkelijk onverzadigbaar. Bijzonder aan deze 3, die meerdere malen per dag een kijkje kwamen nemen, was dat het elke keer met pa mus was. Ma heb ik geen enkele keer gezien. Zou ze het te druk hebben, of misschien zijn overleden, zo vroeg ik me steeds af? Of is het voeren van de jongen een taak van het mannetje?