In de 17de eeuw waren er grote aalscholverkolonies in Nederland. Het was toen al een vertrouwde bewoner van met name het IJsselmeergebied, maar in het binnenland zag je ze sporadisch. In de 19-de eeuw en in de eerste helft van de 20-ste eeuw werd de aalscholver sterk bejaagd en in 1955 waren er nog maar 500 broedparen in beschermde natuurgebieden. De aalscholver was dus in die tijd relatief zeldzaam. Ik kan me herinneren dat ik mijn eerste aalscholver voor het eerst zag in 2006. Een andere soort dan die we hier zien, want dat was in Mexico. Ik keek toen vol verwondering toe, hoe ze daar met hun uitgespreide vleugels op een paaltje zaten te genieten van de zon, om vervolgens met een plons het water in te duiken om een visje te verschalken.

In 1990 werd het in Nederland een beschermde vogelsoort en nam hun aantal weer toe. Gevolg van die toename is, dat je ze sinds een tiental jaren ook steeds vaker langs kanalen, rivieren en plassen in bijvoorbeeld Limburg en Brabant ziet. Het valt me op dat een lantaarnpaal langs het water een geliefd plekje is, waar je ze vaak kunt aantreffen.
Hoewel het deels trekvogels zijn, zie je dat vanwege het veranderende klimaat steeds minder gebeuren, maar bij streng winterweer trekken ze naar het zuiden tot aan de Middellandse Zee. Tijdens de trek en in de winter zijn de aalscholvers die we hier dan zien, vogels uit het Oostzeegebied en Noord-Duitsland.