De meeste mensen hier kennen alleen de meest geteelde Cavendish banaan van bijvoorbeeld Chiquita, Dole en Del Monte, maar er zijn meer dan 1000 bananensoorten. Slechts de helft daarvan is eetbaar, of alleen populair in exotische landen. Deze Japanse vezelbanaan of “Musa basjoo” wordt vanwege de vezels veelvuldig gekweekt op de Ryukyu eilanden in Japan. (Musa=banaan en Basjoo = vezel). De bladeren van dit kruid (een bananenboom is dus géén boom…….) kunnen wel 1.50 m worden en hij kan zo’n 5 meter hoog worden. Men maakt er handgeknoopte tapijten, tafelkleden, kimono's en papier mee.
Eigenlijk klopt de naam Japanse vezelbanaan niet, want de soort komt oorspronkelijk uit China. In de traditionele Chinese geneeskunde worden de (schijn)stam, bloemen, bladeren en de wortelstok gebruikt bij o.a. diabetes en geelzucht. Het gaat dus niet om de kleine banaantjes, want die zijn niet eetbaar.
Vanwege de goede winterhardheid (van de wortelstok), de snelle groei en eenvoudige verzorging, is het een populaire sierplant aan het worden in de West-Europese (botanische) tuinen. Deze staat in de Kasteeltuinen van Arcen. Het gebladerte is bestand tegen vorst tot -5 ° C en de wortels kunnen tot wel –12 ° C verdragen. Mocht de soort grotendeels afsterven, dan is er nog niks aan de hand, want uit de wortelstokken zullen in het voorjaar weer nieuwe scheuten groeien. De bloempjes verschijnen echter pas na een bepaalde tijd. Daarvoor is het nodig de héle plant de winter te laten overleven. De plant bloeit maar één keer en sterft daarna af.