Als ik denk aan wandelen in het Lauwersmeergebied, zie ik in gedachten groepjes militairen in training, Dan herinner me de beelden van eindeloze rijen witte kruizen, door tegenstanders van de afsluiting geplaatst om aandacht te vragen voor alles wat hier verloren zou gaan. Het moet omstreeks 1969 zijn geweest. Ik was toen 17. Enfin, nu is het gebied dus één van de 20 nationale parken die Nederland rijk is. Je vindt er ongekende soortenrijkdom en velden vol orchideeën waar je niet snel aan voorbij loopt. Om die rijkdom te behouden moet er wel jaarlijks worden gemaaid en moeten mos en maaisel worden afgevoerd. Konikpaarden en Schotse Hooglanders kunnen niet al het werk doen dat nodig is om de zeldzame planten de ruimte te geven. Je kunt er de zeearend te spotten en daarvoor hoef je je niet te verschuilen in één van de vogelkijkhutten in het gebied. Een wandeling volstaat en op de site staan voldoende ideeën. Heb je het geluk dat de zeearend net overvliegt, dan hoor je zijn roep van verre. Het vluchtbeeld is er één uit duizenden. Wil je kans maken om de kudde Koniks te zien, dan is een stop bij de halfronde bank met uitzicht op de vlakte een aanrader. Net als ik er aankom, maakt de dame die er zat plaats. Ze zegt te genieten van de rust en gaat weer op Groningen aan, terug naar de hectiek van het dagelijkse leven. Helaas voor haar hebben de Koniks zich niet laten zien. Voor mij maakt dat niet uit. Varend door het gebied kom je ze altijd wel een keer tegen. En ik ben nu vooral geïnteresseerd in dat ene plantje, die wilde peen met zijn harmonische aanblik en denk er het mijne van. Hoe natuurlijk is de Nederlandse natuur ...