Reisreporter van het Jaar .......
Gelderland
Nederland
Doppie
Reisreporter van het Jaar .......
“In de jaren voor de oorlog had Va (=vader) een stukje land bij de Zee (=Zuiderzee), tussen Nunspeet en Doornspijk. Soms kon hij het verhuren aan een boer uit de buurt en hadden wij er geen omkijken naar. Maar als er geen belangstelling was gebruikten we het zelf als hooiland. Dan zei Va: 'Gerrit, jij en Peter moesten morgen maar 'ns vroeg op pad, hooien bij de Zee'. Machtig mooi vonden we dat natuurlijk als snotjongens die we waren, met z'n tweeën weg met paard en wagen, normaal kwamen we niet verder dan het dorp (Elspeet).
Ik weet het niet precies zeker, maar het zal in '33 of '34 geweest zijn, het was zo allebarstend warm. Stonden we daar in onze blote bast in het open land, het zweet gutste van mijn rug van het harde werken. Om een uur of 11 zeg ik tegen Peter: 'Zullen we 'ns een stukje gaan zwemmen ?' Ik hoefde niet op zijn antwoord te wachten want hij stond al eerder dan ik in zijn nakie, zwembroeken hadden we niet, maar ja er was niemand in de verste verte te zien en op zaterdag gingen we ook samen in de tobbe.
We hadden een kwartiertje lekker in het koele water liggen dobberen en net op het moment dat ik eruit wil gaan kijk ik naar de kant. Tot mijn schrik zie ik Bruin er rustig vandoor gaan met de halve wagen vol hooi achter hem aan. Ik gaf een bulk naar Peter en samen renden we naar de oever, we konden nog net onze klompen aanschieten maar verder gingen we spiernaakt achter het beest aan.
Na een paar honderd meter konden we op de kar springen en met wat moeite de teugels pakken, dat hadden we weer mooi gefikst. Ik keek vooruit naar een plek om het hele spul te keren, en wat denk je, ik zie drie dames aan komen lopen. Plat op onze buik zijn we langs ze gereden en een paar minuten later nadat we gekeerd waren weer. We hebben ze maar vriendelijk gegroet, naakt op een paar klompen en een berg hooi over onze blote billen na.”
Het is Kerst en mijn vader zit op zijn praatstoel, het haardvuur knappert en hij schenkt zichzelf nog een cognacje in.
“Het jaar daarop zei Va: 'Ik heb een kalf gekocht van een handelaar in Zwolle, die moest jij morgen maar 'ns op gaan halen.' Zestien jaar was ik en ik mocht alleen naar de grote stad, ik kon die nacht niet slapen van de opwinding. De reis ging voorspoedig maar vlak voor Zwolle begon ik 'm toch een beetje te knijpen: ik zag de boog van de IJsselbrug en ik was bang dat ik daar niet over heen zou komen met paard en wagen. Haha, wist ik veel dat je niet helemaal bovenlangs hoefde !”
Na de oorlog nam Oom Peter de boerderij van Opa en Opoe over en mijn vader ging werken bij een kuikenbroederij aanvankelijk als boekhouder, maar op een dag zei de directeur: 'Gart kom 'ns mee.'
Buiten stond een tweedehands Jeep die de Canadezen na de bevrijding hadden achtergelaten, 'Probeer maar 'ns een rondje'. Als relatiemanager bezocht hij klanten in het hele land, de weg vragend op ontdekkingstocht honderden kilometers ver van het dorp uit zijn jeugd.
Wat moet dit een bijzondere tijd zijn geweest, nooit eerder in de geschiedenis werd de wereld zoveel groter voor de gewone man. Opa kwam niet verder dan het eigen dorp, zijn zoon had heel Nederland als zijn speelveld en later zwierven zijn kleinkinderen uit over de hele wereld.
Met de Vauxhall die inmiddels de Jeep had vervangen ging het gestaag groeiende gezin in de jaren 60 op vakantie naar Frankrijk en Duitsland. Voor vertrek werden de dekens van thuis aan elkaar genaaid als slaapzak, gekookt werd er voor de tent in een soort van wigwam die over het gasstel heen stond. De kinderen werden om boodschappen gestuurd en hoewel ze de taal niet spraken kwamen ze altijd met de juiste spullen weer terug, de franse winkelier snapt echt wel wat je wil als je in Veluws dialect om 'Suuker' vraagt.
Het mooiste moest echter nog komen, bij zijn pensionering na ruim dertig jaar bij de zaak, kregen mijn ouders een rondreis door Israël aangeboden. Voor het eerst vliegen, voor het eerst buiten Europa, het land van de Bijbel maar ook een land in voortdurende staat van paraatheid.
Terug in Nederland reed de verhalenverteller van hot naar her met zijn dia's in de kofferbak van de Opel. Heel wat kerkzaaltjes moesten extra stoelen plaatsen om iedereen een zitplek te geven.
Vertellend over de schoonheid van de Negevwoestijn, over de kitscherigheid van de geboortekerk van Jezus die mijlenver afstaat van het verhaal van het kindje in de kribbe, de voortdurende aanwezigheid van militairen, Vrede op Aarde is nog altijd niet gelukt.
Met betraande ogen getuigend van zijn geloof wat zo tastbaar werd in de Hof van Getshemane. Een minuut later zette hij iedereen glimlachend op het verkeerde been met een dia van de hei bij ons achter, naadloos passend tussen die van de Golanhoogte.
Hoe vaak hebben mensen niet gezegd: “Gerrit, jij zou boeken vol kunnen schrijven met je verhalen”. Het is er nooit van gekomen maar vergeten zijn ze niet, ik en velen met mij dragen ze mee in ons hart.
Het is weer Kerst, het feest van de hoop, de hoop op jouw droombestemming. Je wilde zo graag mijn gids zijn daar naartoe, maar ja, gidsen en Karel, ach........
Wij zwerven vrolijk verder over de aardbol en, gelukkig maar, meestal komen we op één of andere manier op onze bestemming aan.
Dankjewel voor wat je me geleerd hebt: respect voor de mening van anderen, hun gebruiken en cultuur, maar zeker ook het genieten van al die mooie kleine scenes die je om je heen ziet.
Ik wil je voordragen als Reisreporter van het Jaar........ 1980 !
[img width=500 height=350 src=http://people.zeelandnet.nl/caenka/kerst-500.jpg][/img]
Deze blog is voor Carina, je weet zelf wel waarom.
Foto's
