Klunzige RR bij het Lichtfestival

Door: Agrotewal

Geplaatst op Dec 26, 2013

Afgelopen maandag heb ik samen met een aantal andere hobbyisten Illuminade meegemaakt in Amsterdam.
Op uitnodiging van de fotostudio waarbij ik afgelopen herfst een cursus fotografie heb gevolgd, ging ik vol goede moed naar Amsterdam om de fijne kneepjes van het fotograferen in het donker onder de knie te krijgen.

De bewuste avond was er een heuse Zuid Wester storm losgebarsten en de buienradar liet de nodige neerslag zien. Maar niet zeuren ik ben tenslotte niet van fondant en tegen dit soort omstandigheden kun je je kleden.

Afgesproken op het Waterloopplein, was ik natuurlijk maar, net op tijd. Dit dankzij de gastvrijheid van mijn zoon, die lekker voor ons gekookt had en mij wel even op de juiste plek zou afzetten. Stikkie donker en nachtblind probeer ik me te orienteren. Maar wat een pracht om bij het licht van zeker 50 schemerlampjes (kunstwerk) je weg te moeten zoeken.

In de stromende regen staat de groep al op me te wachten. Even snel kijken of ik geen bekende gezichten zie, ja hoor een mevrouw ken ik zeker, maar waarvan??? Dus roep ik enthousiast, wat leuk, een bekend gezicht, ik weet alleen niet meer waarvan. Gelukkig is het donker, want deze mevrouw weet mij direct te plaatsen als de mystery shopper die haar werk heeft beoordeeld. Oeps, lekker beginnetje voor iemand die liever gewoon opgaat in een groep. De anderen hadden al instructies gehad en met camera's in de aanslag, gemonteerd op de statieven gingen zij op pad. Zo niet deze onervaren RR. Ik moest bij de leiding nog een regenhoes regelen.

Inmiddels is de groep met mij in het kielzog al aangekomen bij het eerste kunstwerk, ik martel met de regenhoes. Wat nu eerst, de hoes, het statief, luisteren of uitkijken. Juist het laatste is het allerbelangrijkste. Daar kom ik op pijnlijke wijze achter. Een of andere beelden partij heeft een vreemde sokkel, die ik niet goed kan onderscheiden. Zo dat komt hard aan, opeens zo'n obstakel in het donker, ter nauwer nood, weet ik mijn evenwicht te bewaren. Wel een blauwe plek op mijn scheenbeen rijker.

Voordat ik de hoes om mijn camera heb,is er al iemand van de groep die het niet ziet zitten om zijn apparatuur aan de regen bloot te stellen, hij gaat naar huis. Dat maakt mij aan het twijfelen, ben ik zo'n waaghals, de camera zit toch lekker in een hoes, dat is meer dan ik van mijzelf kan zeggen, de druppels lopen in mijn nek.

Zo gauw, even een paar plaatjes schieten, ik had volgens instructies de camera al ingesteld op fotograferen in het donker. Grr, mopper, mopper, de afstandsbediening is stuk of de camera heeft het al begeven. Want hij doet niets. Na 5 kostbare minuten martelen, lampje in mijn mond, voor het broodnodige licht, kom ik er achter dat je op een bepaalde plaats moet staan om de bediening te activeren. In ieder geval lijkt de camera het te doen. Alleen stopt hij er na een paar seconden weer mee, om dan opeens toch een foto te maken.

Wat ben ik toch een super intelligent wezen, lange sluitertijd betekent echt lang, in dit geval. Je kan zowat een sanitaire stop maken in de tijd die mijn camera nodig heeft om het licht te vangen.

Inmiddels is de groep klaar om weer verder te gaan. Maar niet getreurd er komen nog meer objecten om op te oefenen.

En nog een echte aanvaring met een Amsterdamse fietser in deel 2 van deze blog.