Dromo…Dromodaris…Dromoiets
Amsterdam
Nederland
Mireille
Dromo…Dromodaris…Dromoiets
Jazeker, de Dromo-zuster en broeder in het Tropentheater bij Columbus Live 2011 heeft mij gediagnosticeerde als ware “Dromo” onder de Reisreporter Community. ‘’Reisgestoorden” kwamen met dromo-bewijs; een in haar reiskloffie, de ander met reisdagboeken en de meest smerige durian snoepjes waarbij we groepsgewijs van kokhalsden of foto’s van geliefde kilometervretendescheefgelopen bergschoenen.
“Voor een watte heb je die prijs?” werd me gevraagd. Oké…het is een ander woord voor een reisgek, iemand met ongecontroleerde drang om op pad te zijn, ontembare reislust, in Engels iemand met ‘The travel itch’. Medisch wetenschappelijk gezien is het een echte ziekte (vrééselijk psychiatrisch aangedaan)waar je wellicht als zwerver eindigt. Gelukkig inmiddels een meer algemeen geaccepteerde reisziekte waar velen onder ons op Columbus aan lijden en je met een knipoog trots op mag zijn dat je het hebt.
Hoe herken je iemand met Dromomania? Bij het zien van een vliegtuig in de lucht dan heb je al een tropisch paradijs in je hoofd en slaat het brein op hol. Een reisblad of reisgids is vakliteratuur waar je vlinders in de buik van krijgt. Herken je dat gevoel als zo’n blad door je brievenbus valt….subiet stopt alles waar je mee bezig bent of op pad was om te doen en ‘you’re a gonner’. Ze zijn ook fauteuilreizigers, televisiereisprogramma’s zoals “3 Op Reis”, “Peking express”, “Wie is de mol” en “National Geografic” verslinden ze likkebaardend. De boekenkast staat vol van het soort dat zich in Verweggistan afspeelt; iemand die verliefd wordt op een Sikh en go’s local; iemand zijn afgrijselijke stoere motorfietstocht van Scotland naar Kaapstad of een historische geschiedenis in romanvorm over verre bestemmingen. Dromos doen ook mee aan alle mogelijke prijsvragen: bij de krant op expeditie naar de Rwandese gorilla’s; worden Facebook-vriendje met een reisorganisatie voor de Costa Rica prijsreis; een damesblad kruiswoordpuzzel voor een weekje in paradijs of plaatsen fotos op een site om naar Thailand te kunnen. Natuurlijk surfen ze ook eindeloos op de digisnelweg; reissites, reisorganisaties en buitenlandse particuliere initiatieven worden gretig bezocht. Én natuurlijk sites waar menig Dromos hun ziekte kunnen uiten en delen met lotgenoten, zo’n reiszieke site als “Reisreporter”.
Op Columbus Live Dromo-zuster spreekuur liet ik zien waarom ik nou zo enorm lijd aan deze dromo-aandoening: Het begon al vóór mijn geboorte, Nyasaland jaren 60. Ik had de brieven mee van mijn vader aan opa en oma in Deventer. Hoe mijn ouders immigreerde van Zuid Rhodesië via Mozambique naar Nyasaland in een ‘Morris 8’, ik nog veilig opgeborgen in moedersbuik. Zo zie je het was al erfelijk bepaald. In Nyasaland woonden mijn ouders afgelegen op een theeplantage en reizen naar de stad was letterlijk een mijl op zeven. In de brieven wordt uitgelegd hoe ik enkele keren ‘vals alarm’ gaf en mijn ouders voor niets naar de stad moesten reizen, uiteindelijk was ik zo ongeduldig voor mijn levenreis dat ik een maand te vroeg kwam. Mijn ouders waren ook Dromos en reisden we verschillende keren met de Holland Afrika Lijn naar Nederland, aanleggend langs de kust van Afrika, tbv scheepsbevoorrading en dat Dromos aanland konden. Dit vroege dromo-verhaal lees je in mijn blog “Terugreis naar jaren ’60 Nyasaland”. Oude paspoorten waren mee, sommigen uitgeven door het Nederlands Consulaat in Lusaka of Johannesburg. Vol stempels, visums en enkele ‘Temporay Residence Permits’. Door afstand was Dromo aangewezen op vliegen naar school, hup van Malawi naar Rhodesië. Vier vaccinatieboekjes, de eerste verfomfaaid uit het Nyasaland tijdperk. Ik ben wat lekgeprikt, boekjes vol van artsen in Rhodesië, Malawi, Nederland, Singapore, India en Indonesië. Ook mijn 1976 ‘Malawi Driving Licence’ en diverse Internationale rijbewijzen waren mee, tenslotte, wanneer op reis wil je zelf op die motorfiets klimmen of het stuur hanteren over zandwegen, rivierbeddingen en in vreemde steden en wildparken. Tot slot naast mijn volledige anamneseverhaal had ik nog “Noodbrieven”. Toen ik één jaar ging solo-backpacken door Azië gaf een goede vriendin mij tien Noodbrieven, die ik open mocht maken in uiterste nood. Een lijstje van die rampsituaties had ze bijgevoeg, ze zijn alle 10 geopend!
Om deze reisgekte in me verder te bevredigen ben ik enkele jaren reiszuster geweest; zo iemand die reisvaccinaties en reisadviezen geeft, vertelt over rabiës en veilig seks opreis. Dit leuke werk kon ik doen in een buitensportspeciaalzaak waar mijn Reisdokter-spreekkamer gevestigd was, de hele dag kwamen er uitgelaten blije Dromos langs. Hun verhalen van bestemmingen verslond ik. Als zo’n geweldige grote Dromo-man flauwviel door mijn geprik, mocht ik hem legaal even vasthouden en bijbrengen tot deze wereld. Tijdens pauzes dan liep ik snuffelend en voelend tussen de rugzakken, outdoor-outfits en bergschoenen….héééééérlijk!
Dromos dromen ook over reizen, de meest fantastisch en absurde reizen kun je maken in dromenland! Onvoorstelbaar de kleurrijkheid en wat allemaal mogelijk is tijdens droomreizen. Springen uit een minuscule vliegtuigje, zwevende door de lucht aan een technicolour parachute om uiteindelijk al dansend te landen op een verticale muur. Zo’n andere heerlijke droom, met een prins mountainbikend door een woestijn, wàànzinnig! Of zo’n droom zoals mijn ‘Rode fantasieën’ die transformeert tot de werkelijkheid, heb jij ooit een limousine opgehesen als broek? Ik wel;-)
Dromo deed een tijd vrijwilligerswerk bij een Nederlandse NGO, een particulier initiatief die werkte in ontwikkelingssamenwerking. Het dromo-hart ging open! Kun je het voorstellen….dagelijks bezig zijn met Guarayos Indianen in Bolivia, Keniaanse schoolkinderen, terugkerende ontheemde Zuid Soedanezen en Sri Lankanse tsunami slachtoffers.
Natuurlijk zijn Dromos vaak op reis en deze leeft ervoor. Eerst met mijn Dromo-ouders naar exote bestemmingen, Quellimane, Mozambique Island, Mana Pools en Lake Malawi. Als negentienjarige immigreerde ik van Malawi naar Nederlanden en werd ge-cultureshocked door het Dutchy volk. Snel begon mijn zelfstandige dromo-leven. Backpacken met een Dromo-vriendin door Kreta tot ons geld op was en we dagen zwervend doorbrachten tot ons vliegtuigvertrek. Wat verstandiger backpackend met verschillende Dromo-vriendinnen door Turkije, Maleisië en Ecuador. Vaak ook alleen zwervend over deze aardbol met mijn trouwe rugzak. Een wat ouder geworden Dromo krijgt meer levensverplichtingen en wordt het reizen enigszins anders. Soms wat korter, wijzer, luxer, wat minder wild of in gezelschap. Maar nog altijd een absolute Dromo!
Foto's
