Dubrovnik was lang een stadstaat, een onafhankelijke republiek, onder de naam Ragusa, totdat de stad de sleutels moest inleveren aan Napoleon. Het was een onneembare vesting voor piraten en andere aanvallers, beschermd door de stadsmuren van zo’n 6 meter dik en soms 22 meter hoog. Mijn reisgids spreekt poëtisch van “een wieg van steen”. In 1667 werd de stad al eens verwoest door een aardbeving, maar weer gereconstrueerd. Begin jaren ’90 liep de stad veel schade op bij het uiteenvallen van Joegoslavië, door Servisch-Montenegrijns vuur. Inmiddels is ook die schade weer hersteld, waarbij wel andere dakpannen zijn gebruikt dan de originele. Bij een bezoek aan Dubrovnik mag een wandeling over de stadswallen niet ontbreken. Doe je het hele rondje, dan ben je toch wel zo’n 2 uur zoet, maar je kunt ook een kleiner stuk doen. Er is éénrichtingsverkeer, dus je moet dan bedenken waar je de muur op en af gaat. Ik wilde langs de zeekant lopen, en ging daarom naar boven bij de Pilepoort, de grote, westelijke, toegangspoort tot de stad, en weer naar beneden bij het St. Jansfort/Zeevaartmuseum, bij de oude haven. De entreeprijs is fors, 120 kuna, meer dan 15 euro (september 2016). Sowieso is Dubrovnik duur, ook in vergelijking met een toeristentrekpleister als Split. Op de foto is te zien dat het een wat regenachtige, sombere dag was, voor mij niet echt een probleem, omdat het op de muur best warm kan zijn, er is geen schaduw. Meenemen van een flesje water is dan ook aan te raden, al kwam ik nog wat meer gelegenheden tegen om iets te drinken/kopen dan de reisgids suggereerde. Voor Kroatië wordt september als beste reistijd genoemd, maar ik vond het begin september nog erg druk, er leggen ook veel grote cruiseschepen aan in Dubrovnik.