Al sinds de elfde eeuw zijn er gondeliers in Venetië. Zij verzorgden het vervoer op de waterwegen van Venetië; iedere welgestelde familie had wel een gondelier in dienst. De gondelier had zijn boot bij de hoofdingang van het paleis aan de waterkant liggen en kwam, net als op het vasteland met de koets ‘voor varen’
Naast gondeliers in dienst van een familie waren er gondeliers die zorgden voor openbaar vervoer. Er was wel een vergunning nodig van het stadsbestuur een proeve van bekwaamheid en een bewijs van goed gedrag nodig.
Deze gondelier heeft hard moeten studeren voor zijn examen. De gemeente schrijft namelijk twee keer per jaar een concorso uit waarbij je een vergunning kunt bemachtigen. Het aantal deelnemers is vele malen groter dan het aantal vergunningen, dus deze gondelier heeft geluk gehad.
Gondels zijn altijd zwart geschilderd. Er zijn twee mogelijke verklaringen: bij een zware pestepidemie in 1562 werden de gondels bij wijze van eerbetoon aan de overledenen die per gondel vervoerd werden zwart geschilderd. Een andere verklaring is het decreet dat de doge in 1562 instelde in het kader van de sociale gelijkheid. Geen uitbundige versieringen en een uniforme kleur wekken de schijn van gelijkheid.
De gondeliers van nu houden zich wel aan de voorschriften, maar voorop hun gondels heb ik verschillende leuke ‘boegbeelden’ gezien.
Een gondelvaart is niet goedkoop, vanaf 40 euro, afhankelijk van het aantal personen. ’s Avonds is een tochtje duurder dan overdag.