Van hel naar hemel op Sardinië
Sardinië
Italië
JoshuaX
Van hel naar hemel op Sardinië
We gaan wandelen naar het mooiste strand aan de oostkant van Sardinië, Cala di Luna. Volgens het wandelboekje is het een middelzware tocht van 2 uur heen en terug, maar goed te doen. Om 10.00 uur gaan we beginnen. Mijn vrouw heeft alleen gympen bij, mijn zoontje en ik onze bergschoenen. Het beginpunt is prachtig bij het strand Cala di Fuili, waar klimmers al vroeg aan de rotsen hangen.
Daarna begint een scherpe klim. Het heeft de dag ervoor de hele middag geregend als een gek, het is dus glad. Maar na een kwartier zal het pad afvlakken volgens het wandelboekje, en dan is het "aangenaam wandelen". Na een kwartier blijkt echter dat we voornamelijk over rotsachtig gebied met stenen in alle soorten en maten blijven wandelen, dan weer omhoog dan weer omlaag. De stenen zijn heel glibberig, mijn vrouw glijdt elke 2 meter uit. Mijn zoontje heeft de tijd van zijn leven daarentegen, hij hupt als een berggeit van steen naar steen op zijn bergschoenen. Hij loopt telkens al een stuk vooruit en staat dan op ons te wachten; "waar blijven jullie, jongens?" roept hij. Mijn vrouw glijd weer eens uit en stoot hard haar voet tegen een steen.
Na anderhalf uur glibberen en glijden hoor ik naast me "ik heb het onderhand wel gehad met dit pad". Maar we zijn een half uur van Cala di Luna, dus zetten we door. Eindelijk zien we het in de verte liggen. Ineens zet mijn vrouw de pas erin en loopt als een hinde over het pad, bezaait met stenen, steil naar beneden. Ze ziet de finish. Mijn zoontje en ik kunnen niet bijhouden. Beneden in de lagune halen we haar pas weer in. We hebben er 2,5 uur over gedaan.
In de lagune hoort een houten bruggetje te liggen, waarmee je over het binnenmeertje naar het 500 meter brede strand kunt lopen. Het bruggetje is weg.... We zien voor ons iemand op een bepaald punt het meertje doorsteken, het laatste stuk bijna tot aan zijn middel. Alleen mijn zoontje heeft zijn zwembroek bij. Wij niet. We denken hierover na, maar inmiddels loopt de kleine man al het meertje in. "kom op, hier is het strand!" roept hij. We gaan er maar achteraan na alles opgestroopt te hebben.
De laatste paar meter is behoorlijk diep en mijn fototoestel hangt nog net boven het water. We hebben het gered. Het strand is prachtig en nu hebben we pas goed zicht op de lagune achter ons: magistraal. Een paradijsje. Er zijn maar een paar mensen die dezelfde tocht hebben gemaakt. De branding is wild, mijn zoon rent een paar uur lang met de golven mee, zijn grootste hobby.
Maar we moeten nog terug. Ik zeg "zullen we anders een bootje terug pakken?" Om half vier zou er misschien één komen. Maar de aanlegsteiger wordt overspoeld door de branding.....die gaat niet komen. We aanvaarden de terugtocht. Gelukkig is door de zon alles een stuk droger, maar toch duurt het wederom bijna 2,5 uur om terug te komen over de met steentjes en stenen bezaaide route, het is 18.00 uur en begint donker te worden. Wij zijn gesloopt, maar toch was dit de mooiste dag van onze vakantie op Sardinië, in ieder geval voor mijn zoontje en mij :o). Het is dus toch waar; afzien maakt de beloning van het einddoel des te mooier.
Foto's
