Het eiland van een momentje voor Petrus
Sardinië
Italië
Sjoerd
Het eiland van een momentje voor Petrus
Taalbarrière... Glazig kijkt de vrouw, terwijl ze rustig met haar vingers tegen elkaar tikt, me vanachter het betraliede loket aan. Mijn Italiaans beperkt zich slechts tot de algemene begroetingen, dankwoorden en het bestellen van een zeer smakelijk kruidig Sardeens drankje (Mirto). Van enige Engelse klanken lijkt zij op haar beurt nog nooit gehoord te hebben. Over enkele minuten vertrekt het veer naar het stadje Carloforte op het ile de Saint Pietro, maar het ziet er naar uit dat onze eigen overtocht enige vertraging gaat oplopen.
Ondanks handgebaren, het wijzen in de richting van het eiland en het op wat voor wijze dan ook proberen aan te geven dat er twee personen en een auto dringend een retourtje nodig hebben, lijkt ze geen moeite te willen nemen me te willen begrijpen.
Als laatste redmiddel pak ik een afgescheurd vliegticket uit mijn tas en schrijf ik ‘Fiat Punto’ en ‘Carloforte’, teken er op de meest simpele wijze twee poppetjes, een bootje en wat pijltjes bij en laat het haar zien.
Het ijs is gebroken... Met een stralende glimlach op haar gezicht print ze de kaartjes, overhandigd deze en neemt de daarvoor bestemde euro's in ontvangst. Hoe makkelijk kan het soms zijn.
Nu nog een uurtje wachten op de volgende boot naar het eiland, waar de apostel Petrus ooit zou zijn neergestreken om te schuilen voor een storm.
Van het weer waar hij destijds mee te maken zou hebben gehad is vandaag in elk geval geen sprake. Verlicht door een stralende zon zien we de kleurrijke bebouwing van Carloforte langzaam op ons afkomen. Het stadje zelf bewaren we voor het moment dat we onze tocht op dit eiland afronden, eerst rijden we naar het zuiden en het westen om de kustlijn te bewonderen.
Onze eerste stop is Punta delle Colonne, ofwel de Kaap der zuilen. Na een korte wandeling nabij een afgrond van zo'n 20 à 30 meter, hebben we een prachtig uitzicht op een van de natuurlijke monumenten van Saint Pietro. Twee rotsen steken als obelisken uit het water en geven de omgeving, ondanks het geruis van de zee, een bijna rustgevend karakter.
Dat is wel anders op een volgende locatie, Capo Sandalo, waar de kustlijn gehavender is door de mistralwinden en waar rotsen zich als macabere martelwerktuigen, door het wildere zeewater lijken te snijden. Onze eerste gedachte hier is dat ‘vallen’ in elk geval geen optie is. Deze plek laat zien dat de natuur, hoe mooi en kleurrijk ook, bij voorbaat meedogenloos kan zijn.
Sardinië in september is geweldig. Vooral in het zuiden waar wij verblijven is het heerlijk rustig en kun je, als je geluk hebt, een gehele dag een van de vele en vaak verborgen strandjes, helemaal voor jezelf hebben; zo ook bij Capo Sandalo. Hemelsbreed nog geen kilometer van het natuurgeweld rijden we naar zo'n verlaten plekje, een soort lagune omringd door rotsen die de kracht van het binnentredende water tempert.
De auto lijkt opeens omlaag te zakken en komt met een klap tot stilstand. Verschrikt kijken we elkaar aan en bedenken ons dat het misschien helemaal niet zo'n slecht idee was geweest om de no claim van dit gehuurde object af te kopen. De weg naar dit strand gaat over in een kiezelpad, alleen is er met de aanleg hiervan niet aan gedacht dat het handig kan zijn om deze te egaliseren. Ik had het kunnen zien maar had mijn ogen meer op de omgeving gericht.
Het onderste gedeelte van de gril, een stuk plastic, ligt er half uit maar lijkt verder niet beschadigd. Met een flinke tik ram ik het terug op zijn plek en het lijkt alsof er niets is gebeurd, de krassen op de onderkant van de bumper niet meegerekend.
In elk geval blijft het toch nog een mooie dag.
In verhouding tot de kust van het eiland, wat zo'n 5 bij 10 kilometer groot is, is het binnenland wat minder indrukwekkend. Met uitzondering van een vervallen en overwoekerd mijngebouw, zoals deze wel vaker te vinden zijn op Sardinië als herinnering aan de rijke steenkolenindustrie, is het landschap vrij rustig.
We rijden door naar La Punta, terug naar de kust, maar nu in het noorden. Ik beweeg de Fiat voorbij de bebouwing naar een groot kaal plateau waar nog enkele auto's geparkeerd staan. Eenmaal buiten horen we het gebulder van de zee alweer waar deze met hevige knallen op de rotsen slaat.
In tegenstelling tot de westkust van het eiland is het hier laag en is het makkelijker om dicht bij de zee te komen. Het is bijna hypnotiserend om in de wind, op een paar meter afstand het water tegen de rotsen te zien, en horen breken. Om de paar seconden worden we langzaam natter door het spattende water, dat zich als een wasemdouche over het land verspreidt.
Als dit niet de perfecte plek is om het hoofd te legen...
Misschien dacht Petrus ooit wel hetzelfde...
En na hem nog duizenden anderen.
Foto's
