Ik heb een slapeloze nacht iets buiten Palermo waar we zijn aangekomen na een dolle autorit door de stad. Ik verbaas me er nog over dat we het er zonder kleerscheuren vanaf hebben gebracht. Stoppen voor een rood licht werd door luid getoeter en bumbergekleef beantwoord en op drie rijstroken reden 6 auto's naast elkaar, heel normaal.
Morgen ga ik weer die chaos in. Ik moet en zal terug naar de stad om de Catacombe dei Cappuccini te bezoeken.
De volgende dag lijkt het verkeer zich aan ons te hebben aangepast, ik draag er ook mijn steentje aan bij, gas geven en flink toeteren. Verrassend snel staan we ergens in een buitenwijk voor het Kapucijnenklooster. Ik parkeer de auto en er komt een man op ons af. Tegen betaling wil hij op onze auto te passen. Wat als we niet betalen, vragen we. Tja, dan is het nog maar de vraag of hij er straks net zo glimmend bij staat als nu, is het antwoord. Zucht, oké, betalen maar.
We gaan op zoek waar we voor gekomen zijn. De catacomben van de Kapucijnen waar ruim achtduizend min of meer gemummificeerde lichamen en geraamtes hangen en liggen. Monniken, dokters, edellieden en kinderen van rijke families. Ze dragen hun allermooiste kleding en hebben er hun laatste rustplaats gevonden.
We treden binnen en onze mond valt net zo ver open als die van de lijken die aan de muur hangen. Wat zijn het er veel. Rij na rij grimassende geraamten, merendeels vastgeklonken aan de muur, in staande positie.
Sommigen zijn bijna tot stof vergaan, anderen lijken gisteren pas gestorven te zijn, zo intact is hun lichaam nog. Sommigen zijn eng om te zien en anderen werken op mijn lachspieren.
Als we bij de "kinderafdeling" komen en twijfel ik even of ik dit wel wil zien. Maar dan zien we een glazen kistje met daarin Rosalie Lombardo, een tweejarig meisje. Ze stierf in 1920 aan een longontsteking. Ze ziet er prachtig uit met haar krulletjes in een grote gele strik. En dan vind ik het helemaal niet eng, maar zelfs mooi, hoe bizar dat ook klinkt.
Ga er naartoe al je Sicilie bezoekt, het is misschien luguber, maar het is echt de moeite waard. Het laat ons op een mooie manier de vergankelijkheid van het leven zien, heel indrukwekkend.

Piazza Cappuccini, 1 Palermo, Italië