Wij verbleven in een huisje boven op een berg in een ver afgelegen bergdorpje, waar wij leefden als in de Middeleeuwen. Om eten te halen moesten wij 10 kilometer berg af en berg op lopen naar een ander dorp. Uitkijkend over een rivier zagen we elke keer dit "Huis van Niemand"
Het was ons te ver om naar toe te lopen maar het alleen maar aanschouwen bracht ons elke keer weer een heerlijk tijdloos gevoel. Het bijna magische huis bracht mij de volgende woorden;
"Huis van Niemand
Toen ik eindelijk thuis kwam
was er Niemand"