kamer voor 1 nacht!
Italië
Europa
Corriebalten
kamer voor 1 nacht!
De herfst is in aantocht. Bij de open haard halen we herinneringen op aan de reis van afgelopen zomer. We gaan zelfs verder in de tijd terug. Toen de basisschool nog gewoon de Lagere School heette en je zes weken vakantie had. 'Grote vakantie ' noemde je dat en het viel altijd in de maand juli.
Nog steeds neemt een luchtig Vrijheid-Blijheid-Gevoel van mij bezit bij het horen van deze naar Julius Ceasar genoemde maand.
Ik kan me niet anders herinneren dat wij in deze maand echt met vakantie gingen. Niet naar Afrika ofzo, dat zat er niet in, dat deden enkel de broeders van mijn lagere school -om zieltjes te winnen. Maar wel naar Zwitserland en Italie dat was in begin jaren zestig overigens beslist bijzonder te noemen was met een gezin met jonge kinderen.
In de zomer van 1963 mocht moeders zusje van 14 gezellig mee op reis, ze zat op de mulo en sprak al wat Duits en dat is altijd handig.
Eerst togen we naar familie in Zwitserland met een Renault viertje. Zie je het voor je! Kruipend met een koffer op het dak, over allerlei wegen, want de Autobahnhof was er natuurlijk nog niet.
Na twee dagen tuffen kwamen we eindelijk in Weggis aan en belden in het dorp de tante en oom. Deze kwamen blij en opgetogen met een scooter de berg afrijden waar ze als Heidi en Peter woonden. De familie uit Holland was er. Gelukkig voor hen bleven we meestal maar een paar dagen zodat we voor het volgende jaar opnieuw gevraagd werden. We kampeerden aan het wonderschone 'Vierwaldstattersee'.
De tent van toen had niet de allure van bungalowtent van nu maar er waren twee slaapvertrekjes met luchtbedden en we konden er met z'n vijven in. Ik kan me tenminste niet herinneren ooit buiten geslapen te hebben. Een wc was er niet, tenminste niet iets wat daar voor kon doorgaan, wat zowel mijn vader als ik verschrikkelijk vonden. Maar wie kieskeurig is moet familiegek zijn; iedere dag reden we naar oom- en tantelief om daar al na twee minuten gebruik te maken van het kleinste kamertje.
Het waren heerlijke dagen, zwemmen, wandelen en de maaltijden bij familie die gezellig waren omdat je ze de rest van het jaar niet zag.
's Avonds liepen we nog een ommetje en zochten platte steentjes op het kiezelstrandje die we over het water lieten 'zeilen'. We telden de 'sprongetjes 'die ze op het heldere oppervlak maakten.
Net uitgerust stopten we alles weer in het Renault viertje en maakten de beklimming van de Gotthard, onderweg toeterend en zwaaiend naar de sporadische Hollander die je tegen kwam.
Als ik nu de foto's van toen bekijk is het haast niet meer voor te stellen dat het Gardameer toen nog schoon was en het strandje nog zo rustig.
Veel te snel brak na de vakantie dan de terugreis weer aan.
Na een volle dag rijden stopten we in de buurt van Karlsruhe bij een 'gasthof'.
Mijn vader, en het klein beetje duits sprekende jonge zusje van mijn moeder stapten samen het gasthof binnen.
Achter de hout betimmerde bar stond een dame. Over het algemeen zijn de hotel medewerkers vriendelijke gastvrije mensen. Maar niet deze mevrouw. Ze had een chagrijnige vervaarlijke blik. Na de vraag om een 'zimmer fur ein nacht,' joeg ze hun bijna de deur uit.
Verontwaardigt over zo'n 'ungehobelte' behandeling gingen ze een volgend pension binnen. Na het derde hotelletje stapten ze de auto weer in. Vader met een knalrood gezicht. Hij was eindelijk tot besef gekomen dat hij als dertiger met een jong meisje van 13 aan zijn zijde, om een kamer voor 1 nacht vroeg, dit toch wel erg onzedelijk over moest komen.