Hverid Namaskard, een aards aquarel
Noordland Oost
IJsland
TravelGoom
Hverid Namaskard, een aards aquarel
‘Slippery and dangerous when wet’.
Ik maak me geen zorgen, de grond is kurkdroog en sinds mijn gletsjerwalk durf ik elke ondergrond aan. Ik moet en zal naar boven want het uitzicht op het sulfatorenveld van Hverid lijkt me hier vandaan fantastisch.
Nu, midden op de avond is het licht het mooist met de zon die nog net om de bergtoppen heen buigt.
In mijn hoofd heb ik het aquarelpapier al klaar liggen.
Met mijn ogen in de diepte zal ik straks alle kleuren in gedachte schilderen.
En zo wordt het ook.
De kleine bergrug die Namaskard heet biedt een ongekend panorama.
Rechts van me glimt Myvatn, het muggenmeer, dat de beroemde uitvalsbasis is voor geologisch noord-IJsland.
Ik moet de ogen knijpen om tegen de zon in mijn hostel aan het water te herkennen.
Voor me de pikzwarte explosiekrater Hverfell met haar bijna kilometer brede kratermond.
Achter haar pronken de tafelbergen en zusterkraters in een lange rij tot ver voorbij de horizon.
In mijn rug de vulkaan Krafla, niet eens zo groot, als poortwachter van het jong-vulkanische gebied achter haar.
Daar ga ik later heen, nu vooral de blik naar beneden.
Want daar ligt het sulfatorenveld.
Ik vermoed dat van Gogh zijn sterk verdunde verf hier per ongeluk van het palet heeft laten druppelen. Ontelbare variaties geel verbinden het zwaveltheater met de pruttelende modderarena en het fluitende stoomarsenaal.
Daartussen lopen mensen maar ze zijn niet meer dan de legopoppetjes van vroeger.
Als achtergrond of voor wat levendigheid maar een echte functie hebben ze niet.
Het leven zit hier niet in de mensen.
Vanaf deze VIP-suite bovenop Namaskard is meer dan ooit zichtbaar dat het de aarde is die leeft.
Ze ademt, trilt en beeft in dit gebied waar aardbevingen en opengebarsten spleten normaal zijn.
Het is wachten op haar volgende vuurwerk, zelfverzekerd zonder moeite kleur te bekennen.
Letterlijk.
Die kleuren maken dat ik de afdaling inzet.
Ik wil de aarde ruiken, voelen en proeven op een manier zoals ik nog niet eerder gedaan heb.
‘Slippery and dangerous when wet’.
And dry leer ik snel.
Het pad naar beneden is smal, steil en geeft geen enkel houvast.
Geen struikjes of paaltjes, maar enkel losliggend grind of gepolijste kleivlakken waarover ik me met hartslag 160 naar beneden laat glijden.
Met mijn stoffige handen en kuiten geschaafd en gesneden kom ik beneden aan.
Zachtjes scheldend pruttel ik na, blaas uit en besef dan dat ik het sulfatorenveld zeer matig imiteer.
Ach wat druppeltjes bloedrood bij al dat geel had van Gogh ook niet erg gevonden.
Het volgende uur gaan mijn passen over een 2 voetbalvelden groot aquarel.
Onder hoge druk komt het stoom uit de grond omhoog.
Veroorzaakt door menselijke boringen maakt zij in de vorm van minipiramides 24 uur per dag het jagende geluid van een vliegtuigmotor.
Grote stoomwolken zorgen voor een dynamisch schaduwspel als ik de zon er achter laat verdwijnen.
De ‘power’ is indrukwekkend en na een tijdje onprettig oorverdovend.
Blub blab blob… wat heerlijk rustgevend.
Aandachtig staar ik naar weer een nieuwe modderballon die onder een dof pruttelgezang uit elkaar ploft.
De glimmend grijze modderpoelen zien er aantrekkelijk uit maar het bordje ‘boiling hot’ voorkomt mijn duik.
Jammer, mijn huid had na de afdaling wel een modderbadje kunnen gebruiken.
Ik maak mijn rondje langs nog meer pruttelvijvers, de meeste ca 4 meter in doorsnee, afgewisseld met grillige doch kristalachtige steenformaties.
Nooit geweten dat je de regenboog ook gewoon plat neer kon leggen.
‘Slippery and dangerous’ werd ‘Hot and dangerous’.
De geplankte paden van het Hverid sulfatorenveld dien je strak te volgen.
De grond is poreus en uit elk gaatje komt een stoompluim.
Jaarlijks zijn er genoeg eigenwijze mensen die met gekookte enkels huiswaarts keren.
Ik ben van nature braaf en vind zo ook wel de beste plekjes voor een mooie foto.
Wanneer het de zon niet meer lukt zich om de bergen te krullen is het mooi geweest.
Als een moeder die haar kind in een warme deken wikkelt leggen de bergen van Namaskard hun schaduw over het prachtige gebied.
Morgen bezoek ik het gebied achter de Krafla-vulkaan dat ook veel moois beloofd.
Op weg naar de auto kijk ik om de 5 stappen achterom.
Te mooi om zomaar los te laten.
Maar goed kan dat niet blijven gaan.
Achteruit schuifelend struikel ik over een steen en haal de elleboog open aan de steen ernaast.
Licht geschrokken kijk ik om me heen en zoek.
Maar nergens een bordje te bekennen…
Foto's
