Arcadisch paradijs: Dimitsana
Peloponnesos
Griekenland
ChristaThieme
Arcadisch paradijs: Dimitsana
Na het heerlijke koele water van het zwembad in het Europahotel in Olympia, stappen we in de auto en rijden door het binnenland naar het centrum van het departement Arcadia. Het landschap vol met bergen, bossen, fruitbomen en heldere riviertjes is de basis geweest van het begrip Arcadia uit de klassieke oudheid, een ideaal landschap dat dat er ooit moet zijn geweest in een verloren Gouden Tijd aan het begin van de geschiedenis van de mensheid. De huidige arcadiërs zijn er dan ook van overtuigd dat hun ras de voorloper is van de klassieke Griek. Onze rit op het heetst van de dag eindigt in Dimitsana waar we onze intrek nemen in Amanites, een zogeheten gasthuis midden in het centrum van het dorp. Dimitsana is een schilderachtig bergdorpje in de prachtige vallei van de rivier Lousios. Pas aan het einde van de dag wagen we het om weer buiten te komen en het oude dorp op de berg te verkennen. Zoals met zoveel dorpen is ook bij Dimitsana sprake van een leegloop van mensen die hopen in de stad beter werk te kunnen krijgen. Daardoor staan er al behoorlijk wat huizen leeg, maar toch maakt het dorp een zeer verzorgde indruk. Wel valt ons op dat er veel kerken in dit dorpje staan, namelijk een stuk of zeven! Later blijkt dat Dimitsana een belangrijke plaats inneemt in het Grieks Orthodox geloof. Na gegeten te hebben op een terras met uitzicht op de vallei, besluiten wij om de volgende dag twee kloosters te gaan bezoeken.
De volgende ochtend staan we vroeg op en Aris, de al wat oudere eigenaar van het gasthuis, probeert in zo goed mogelijk Engels uit te leggen hoe we het beste kunnen rijden. Hij adviseert ons ook om door te rijden naar beneden en een stop te maken bij de rivier Luisios en later bij het Water Museum. Het is wel belangrijk om er rekening mee te houden dat de kloosters tussen 13.00 en 17.00 uur gesloten zullen zijn. We gaan dan ook meteen na het ontbijt op pad. Als eerste gaan we naar het klooster Prodromou, We parkeren de auto bij een klein kerkje en lopen daarna zo'n 800 meter langs de berghelling naar beneden via een soort ezelspad. Het is geen gemakkelijk pad en eenmaal bij het klooster gekomen blijkt niet alleen het pad ongemakkelijk te zijn. Het klooster lijkt namelijk tegen de helling aangeplakt als een zwaluwnest. Als we naar de overkant van de vallei kijken zien we het tweede klooster, Philosophou. De terugweg is weer wat zwaarder. We zijn blij dat het nog niet zo heet is en dat de bergwand nog in de schaduw ligt.
Terug in de auto rijden we weer omhoog tot we bij de splitsing komen waar de weg naar de rivier weer naar beneden gaat. De wegen rond Dimitisana zijn behoorlijk gevaarlijk. Ze zitten niet alleen vol onoverzichtelijke haarspeldbochten, maar ze zijn ook nog eens smal (eenbaans) en onverwachts kan er een gat of gaten in geslagen zijn door neervallende rotsblokken. Ook kan het zijn dat de natuur probeert om een stuk asfalt te heroveren waardoor de weg nóg smaller wordt en de struiken over de helft van de weg groeien. De redelijke goede weg naar de rivier eindigt abrupt in een smal bruggetje waar wij met onze auto niet overheen durven. De rivier Lousios is prachtig, koud en wild. Het is de plek waar volgens de Mythologie Zeus als baby voor het eerst een bad krijgt van de Nymphen. We draaien de auto om en rijden zigzaggend weer terug omhoog.
Via een andere weg en een andere, bredere brug rijden we naar het klooster Philosophou. Dit klooster bestaat eigenlijk uit twee kloosters, een oude ruïne die ook tegen de berg geplakt lijkt en een moderne waar je eerst doorheen moet om bij de oudere te komen. Een vriendelijke orthodoxe monnik verwelkomt ons en biedt ons een bekertje water aan. Ondertussen probeert hij ons een beetje over het klooster te vertellen. Gelukkig hebben wij onszelf via de geocache die hier verstopt zou moeten zitten, al een beetje ingelezen want de priester praat heel nasaal plus het lijkt alsof hij ze mond vol knikkers heeft. We vermoeden dat hij de hele engelse tekst uit zijn hoofd heeft geleerd en alleen nog de Engelse klanken heeft onthouden. Duidelijk gearticuleerde woorden zijn het niet en we verstaan er ook geen bal van.
Via het pleintje van het moderne klooster komen we bij een poort waar het pad naar de ruïne begint. Het pad van ongeveer 800 meter lang is goed betegeld met veel trappen en loopt eerst naar beneden en dan weer omhoog, Dit keer is het pad nog zwaarder omdat het in de volle zon ligt (bijna 40 graden) en we nog die ander beklimming in onze benen hebben zitten. De ruïne is indrukwekkend. De geocache hebben we ondanks lang zoeken niet kunnen vinden. De terugweg is nog zwaarder. Niet alleen gaat het grotendeels omhoog, maar het ligt ook in de volle zon en het is ondertussen ruim 1 uur geweest dus op het heetst van de dag. Uitgeput komen we boven. Ditmaal is het plein verlaten en horen we het gezang van de monniken. De mis is beginnen. Na een kleine pauze onder een boom lopen we het laatste stukje naar de auto omhoog en rijden via een andere weg naar Dimitsana terug. De watermolen die nog gepand stond komt wel een andere keer aan de beurt. De rest van de middag vullen we met lezen, een ijsje en veel drinken. Vlak voor het avondeten rijden we alsnog naar de watermolen die 4 km verderop ligt. Van bovenaf bekijken we het complex maar we hebben geen zin om het museum nog in te gaan. We eten ditmaal op het terras van een ander café en gaan daarna naar bed.
Foto's
