Het overtreffen van verwachtingen met de Franse slag in Alpe d'Huez

Door: Jeannette67

Geplaatst op May 13, 2014

In juni 2013 vertrekken mijn vriend en ik, evenals duizenden andere nederlanders naar Frankrijk om aldaar de Alpe D’Huez te bedwingen ten behoeve van het KWF. Ik was 1 van de uitverkorenen die deze fantastische, heftige en onvergetelijke ervaring mee mocht maken.
Echter, over de dag der beklimmingen (6 juni) wil ik het nu niet hebben maar over de dag daarna.

Deze mooie zonnige dag nodigde ons uit een klein stukje te wandelen in de bergen om de benen weer wat losser te maken. Als je het dorpje Alpe d’Huez uitloopt, richting col de Sarenne is het net een snoepwinkel voor natuurliefhebbers.
Zo stond er op een bordje onder aan een kiezelpad een route vermeld naar Le lac blanc, een wandeling van zo’n 4 km (maar dan steil omhoog) met als beloning een prachtig uitzicht op een wit meer (ik was spontaan even vergeten dat mijn benen wellicht zouden kunnen gaan protesteren en stond te trappelen van ongeduld).
We hadden echter geen water bij en durfden de tocht zo niet aan! Een klein stukje terug lag een klein vliegveldje met restaurant; daar hadden ze vast wel water te koop. Kordaat wandelden we richting restaurant l’ Altiport, alwaar we hartelijk werden begroet door een vriendelijke Fransman achter de bar (jazeker, niet alle Fransen zijn nors).
We vertelden (in het Engels) dat we graag naar het witte meer wilden wandelen maar helaas geen water bij ons hadden. De vrolijke ober werd helemaal enthousiast en in zijn beste Engels
vertelde hij trots over ‘zijn’ mooie omgeving. Helemaal in de kelder ging hij 2 plastic flessen water halen want in zijn restaurant stonden alleen glazen flessen. Hij verkocht ze ons niet voor restaurantprijs maar voor supermarktprijs, wat we uiteraard zeer waardeerden.

Afijn, wij met plastic flessen op weg. Na 200 meter klimmen kabbelde er een lieflijk waterbeekje naast het bergpad dus de literflessen waren eigenlijk overbodig maar dat mocht de pret niet drukken. 2 km verder moest ik toch wel bekennen dat mijn benen de opdrachten van mijn hersenen niet helemaal goed ‘snapten’ en stiekem was ik dus blij dat het pad werd versperd door een meter, nog niet gesmolten, sneeuw en we dus moesten terugkeren. Het afdalen ging een stuk vlotter en hongerig besloten we bij het restaurant van de vriendelijke Fransman een sandwich te gaan eten om daarna eventueel nog een leuke rondvlucht te maken. Het uitzicht op de opstijgende sportvliegtuigjes vanaf het terras was fenomenaal en mijn vriend en ik verheugden ons bij voorbaat al op de spannende rondvlucht. De ober vertelde ons dat ze alleen warme gerechten serveerden en geen sandwiches. We besloten, enigszins huiverig door onze slechte ervaringen met de Franse keuken, deze dan toch maar te proberen. Het water loopt me nu nog in de mond als ik terugdenk aan de aantrekkelijke opgediste gerechten die aan ons werden uitgeserveerd. Het was mijn lekkerste risotto ooit.

Intussen hadden ook de 6 piloten die de rondvluchten verzorgden pauze en ook zij genoten van een heerlijke maaltijd. De rode wijn vloeide rijkelijk en de sterke verhalen werden luidkeels verkondigd.
3 flessen wijn later was de pauze afgelopen en stapten de piloten weer vrolijk in de vliegtuigjes om de wachtende passagiers hun mooiste uitzicht ooit te bezorgen.

Wij besloten spontaan de rondvlucht toch maar over te slaan en vroegen om de rekening. In zijn beste Nederlands zei de ober nog: “bedank voor oew bezoek en missckien tot ziens”. Ik betrapte mezelf er op dat mijn mond lichtjes open hing van verbazing. Hoezo, weigeren Fransen een andere taal te spreken?