Onder het mom van "achter ieder gezicht zit een verhaal" schoof ik bij deze vluchtelingen aan.

Overal in Parijs zie je "slaapzakjes" liggen, zowel vluchteling als zwerver zoekt zijn toevlucht naar de grote stad. Deze groep had zowaar een geheel tentenkamp opgezet. Toen ik bij ze aanschoof werd me direct rode wijn ingegoten en kon ik een hapje mee eten. Alhoewel ze weinig bezittingen hebben wouden ze alles met mij delen.

Door mijn gebrekkige frans kon ik jammer genoeg niet echt diep op hun situatie ingaan. Maar wat ik wel boven water kon krijgen, is dat ze het eigenlijk wel oke vonden op dit moment. Ze kregen kleren van een instantie en hierdoor zagen ze er ook allemaal zeer schappelijk uit. Daarnaast was er telkens eten aanwezig en had een ieder zijn eigen tentje, sommigen zelfs met een heus kastje ernaast. Na een uur en vijf glazen rode wijn verder nam ik weer afscheid. Het was een interresante ontmoeting, ook om te zien dat ze het gezellig hebben met zijn allen, dat doet mij dan weer deugd. Maar die gezelligheid is jammer genoeg denk ik net zo tijdelijk als hun verblijfplaats.

Waarom heb ik geen foto van hun gezichten gemaakt vraagt u zich wellicht af. Dat wou ik ook graag doen, echter was dit absoluut niet de bedoeling. Toen ik zei dat het juist belangrijk was dat mensen hun zouden zien, was het antwoord wederom dat het niet de bedoeling is. Het laatste stukje eigenwaarde dat deze mensen nog hebben geven ze liever niet weg aan een fotograaf. Toen ik daar later over nadacht viel het kwartje dan ook bij mij. Ik weet niet wat ze deden of waar ze woonden in hun land van herkomst, maar ik weet wel dat het in de verste verte niet zo erbarmelijk als dit was. Ze maken er op het moment het beste van, maar diep in hun hart schamen ze zich voor de situatie waarin ze zijn beland.

Als ik het nieuws volg dan hoor ik ook voornamelijk cijfers of verhalen zonder echte inhoud. Na dit gesprek heb ik eindelijk het verhaal achter de vluchteling gehoord. En ieder verhaal is er weer een andere en iedere vluchteling draagt een eigen verhaal met zich mee.

Mijn tip is dan ook, schuif een keer aan bij een vluchteling in de grote stad. Ik kan u verzekeren, je wordt met open armen verwelkomt. Want reizen en andere culturen ervaren gaat naar mijn inziens niet alleen om de mooie pagina's in het boek.