Ik sta boven op een klif met windkracht 6 en de regen slaat tegen mijn gezicht. Maar ik blijf dapper staan en poets tot ik een ons weeg de regendruppels van mijn lens. Eigenlijk onbegonnen werk, het lijkt wel water naar de zee dragen. Ondertussen glipt de lensdoek uit mijn vingers en deze waait met een noodgang weg. Ik zie in mijn ooghoeken mijn reisgenoot nog een dappere poging doen om aan de doek achterna te rennen. Als hij nou maar niet van de klif stort !!! Inmiddels ben ik er ook achter dat mijn jas niet waterdicht is en dat er druppels via mijn nek zo meteen ook mijn rug gaan bereiken. En toch de zonsondergang is te mooi om deze te laten schieten. Mijn reisgenoot denkt daar inmiddels heel anders over. Hij is in de auto gaan zitten met een met modder besmeurd doekje. Inmiddels sta ik tot mijn enkels in de modder met mijn niet-waterdichte schoenen. Maar het volhouden wordt beloond ... in de verte klaart het op.

Het leven van een reisreporter gaat nou eenmaal niet over rozen. En eenmaal thuis zie je dan thuis dit soort foto's. Technisch een mislukte foto maar voor mij een zeer geslaagde. Het geeft voor mij goed weer hoe ik het beleefde.