Het water is koud geworden ineens. De storm heeft maar twee nachten geduurd maar toch is de watertemperatuur gezakt van 22 naar 17 graden. En onder water is het nog wat onstuimig. Veel vissen verschuilen zich dan ook in de luwte van de stroming.

Deze tandbaars, dit meisje, zwemt eerst voor mij weg. Maar ook zij voelt zich blijkbaar wat eenzaam in de blauwe en ogenschijnlijk verlaten zee. Al snel hangen wij tegenover elkaar. Ze zwaait met haar vin om wat aandacht te trekken. Zoek je misschien naar mij? Zal ik voor je dansen op de bewegingen van de stroming? Wil jij even bij mij blijven?

Ik zou haar aan kunnen raken, ik zou haar kunnen strelen, maar zoiets doe je niet tijdens een eerste ontmoeting. Haar ogen rollen en observeren mij en houden tegelijkertijd de omgeving in de gaten. Misschien komen er nog meer speelkameraadjes voor haar. Heel lang zweven wij gewichtloos en in stilte om elkaar heen. Maar uiteindelijk ben ik degene die de magie verbreekt. Ik moet verder want mijn plaats is elders. En terwijl ik aanstalten maak om weg te zwemmen draai ik mij nog even om en beloof haar snel weer terug te komen. En weer zwaait ze naar mij met haar gracieuze vin en haar betoverende blik. Naar wie zoek jij?