Dit mooie monster is een oranje schorpioenvis die ik op een diepte van zo'n 45 meter heb weten te portretteren. Hij lag heel rustig op een wrak dat als sinds 70 jaar op de bodem van de Middellandse Zee rust en liet zich gewillig fotograferen.

Zonder kunstlicht zie je hem niet zo goed. Hij gaat in de regel helemaal op in zijn leefomgeving van stenen en rotsen omdat de roodoranje kleur verdwijnt wanneer het licht wordt afgebroken door de watermassa boven hem. Hij kan amper zwemmen en heeft dan ook geen zwemblaas. Hij beweegt zich voort door kleine en onhandige sprongetjes te maken op de bodem.

De schorpioenvis is mooi en lelijk tegelijk. Als je hem al weet te vinden lijkt hij op een steen en daarbij moet je ervoor waken dat je hem niet onbedoeld aanraakt. Aan de voorkant van zijn rugvin zitten namelijk zeer giftige stekels die niet alleen zeer pijnlijk maar ook heel gevaarlijk zijn. De kop en het lichaam zitten verder vol met prikkels en uitstulpingen met onder de kin nog wat hangend weefsel. Dit alles geeft hem een norse, boze uitstraling. De brede bek met vele tandjes doet dat uiterlijk ook geen goed.

Hij laat zich prima benaderen, alhoewel hij in de regel alleen op grotere dieptes vanaf 20 meter voorkomt. Wanneer je te dicht in de buurt komt springt hij op om een stukje verderop weer op de bodem te gaan liggen. Dat spel herhaalt zich zolang als jij het zelf blijft volhouden.

Een mens aanvallen zal een schorpioenvis niet, ook al is zijn lengte van een halve meter best indrukwekkend. Maar wie hem aanraakt wordt meteen gestraft.