Op 15 kilometer varen vanuit de Franse zuidkust liggen de eilanden van goud. Eeuwenlang dienden deze grote stukken rots in de Middellandse zee als schuilplaats of toevluchtsoord voor Moren, verstoten monniken en piraten. Zelfs de 16e eeuwse kaper Barbarossa heeft er zijn uitvalsbasis gehad. Maar er waren ook militaire garnizoenen gelegerd. De strategische positie van de eilanden ten opzichte van de kust en de marinehaven Toulon is na de tweede wereldoorlog wat verloren gegaan. Het middelste eiland, Port-Cros genaamd, viert dit jaar inmiddels zijn 51-jarig bestaan als natuurreservaat boven en onder water. Toch steken vier oude en massieve forten nog steeds trots uit boven de rotsen en de begroeiing en blijven zij onverstoorbaar waken over de wijde omgeving.

Vanuit de kustplaats Le Lavandou komt na een oversteek van een half uurtje de haven van het eiland Port-Cros in zicht. 20 minuutjes lopen en klimmen verder ligt het Fort de l’Estissac waarvan de toren van verre al is te zien. De stervormige buitenmuren van dit hoger gelegen fort worden omgeven door een slotgracht die altijd leeg heeft gestaan bij gebrek aan water op het eiland. In de zomermaanden is dit gebouw in tegenstelling tot de andere bouwwerken wel vrij toegankelijk voor het publiek en via een smalle binnentrap kun je de toren op van waar je een grandioos uitzicht hebt over de eilanden van goud en de kust. Daarboven begrijp je waarom deze zee liefkozend de Grote Blauwe wordt genoemd. De ruimte eronder, waar vroeger soldaten verbleven, herbergt een permanente tentoonstelling over het natuurreservaat.

In l'Estissac speelt een deel van mijn roman Het Koningszwaard zich af, toen in de 17e eeuw de Franse kroonprins daar werd voorbereid voor de troon. Ik heb dan ook heel wat uren doorgebracht in en om dit fort en de andere vestingen op het eiland. In de zon heb ik historie en fictie afgestemd op elkaar, hetgeen je ook terug kunt zien in de trailer van mijn boek: https://www.youtube.com/watch?v=3K2BQelp-pk&feature=youtu.be