Een jaar of 20 geleden kwamen ze bijna niet voor in het noordelijke deel van de Middellandse Zee. Het was alsof de soort daar uitgestorven was of zelfs nooit was geweest. En ineens, langs de kusten van Zuid-Frankrijk, zwommen de eerste verkenners rond, in kleine groepjes, slank, lang, zilver van kleur, met verticale strepen op de flanken: barracuda's. Familie van de tropische barracuda, kan deze soort, Sphyraena sphyraena, zo'n 1,60 meter lang worden.

Inmiddels, jaren later, zwemmen ze rond in scholen van honderden tot wel duizend exemplaren. Van bovenaf gezien zijn ze donker waardoor ze niet opvallen tegen de bodem van de zee en daarin lijken op te lossen. Van onderaf echter glinsteren ze, zilver afstekend tegen het blauwe water, soms opgaand in de glinsteringen van de oppervlakte en daardoor weer verblindend onzichtbaar.

Met z'n honderden vormen ze voor duikers een waar spektakel waarin de kleuren zilver en blauw elkaar afwisselen en elkaar uit lijken te dagen. Ook al kunnen ze tot 100 meter diep zakken, vaak zwemmen ze niet ver onder de oppervlakte, tussen 10 en 15 meter maar, in die grote scholen, waarbij ze elkaar volgen en de voor hen kenmerkende spiralen vormen. Ze draaien dan om elkaar heen naar boven toe, om daarna weer hun koers te vervolgen in de stroming.

Barracuda's zijn pelagisch, hetgeen inhoudt dat ze in open zee leven. Het zijn ook nog eens predatoren, jagers dus, met een slechte reputatie. Met hun scherpe tanden, cilindrische lichaam en grote ogen zijn het echte hunters. Menig duiker blijft dan ook netjes uit de buurt als er barracuda's in aantocht zijn.

Die reputatie is onterecht. Een duiker kan heel dicht bij zo'n school komen en wanneer hij of zijn niet al te veel beweegt, kan er ook moeiteloos de school in worden gedoken. Een muur van barracuda's opent zich dan als er rustig bijna tegenaan wordt gezwommen, waarna naar binnen kan worden gegaan en de duiker helemaal omringd wordt door die roofvissen.

In het begin houden ze nog wat afstand, zwemmen ze met een boogje om de duiker heen, maar wie zich weet te gedragen, wordt opgenomen in de groep. Ze scheren dan rakelings langs de duiker heen. Het is bijna een uitnodiging om verder mee te zwemmen in de school en ze te vergezellen in een reis in het Grote Blauw. En wanneer je te midden van al dat zilver zwemt, voel je ook niet zo'n ontzettende behoefte om er van weg te zwemmen.

Luchtvoorraad, duiktijd en koers zijn hierbij echter wel weer wat belemmerende factoren en na een paar keer kijken op de meters komt het besef dat een duiker echt geen barracuda is en dat dit verblijf eindig is. Een sprookje van drie kwartier, adembenemend, even op bezoek bij gastvrije wezens in een heel andere wereld.