Monsterachtig en mooi tegelijk hangt hij tegen de stroming in tegen een achtergrond van blauwe oneindigheid, schuw en nieuwsgierig, af en toe zijn rugkam overeind zettend om indruk te maken. Het moment erop strijkt hij comfortabel neer op de rotsen, waarbij hij met beide ogen de omgeving in de gaten blijft houden: de bruine tandbaars. De beste manier om hem te bewonderen is tegen de stroming in. Dan heb je de meeste kans dat hij niet schrikt van het geluid dat je maakt onder water.

Niet zo heel lang geleden vreesde men dat de tandbaars weldra uit zou sterven. Er was veel op gevist en in het noordwestelijke deel van de Middellandse Zee waren tandbaarzen schaars geworden. Er waren toen bijna geen mannetjes meer waardoor de voortplanting ernstig bedreigd werd. Net als vele andere vissen begint de tandbaars het leven namelijk als vrouwtje. Later pas, als ze meer dan 10 jaar oud is, kan ze van geslacht veranderen. Wanneer er echter bijna geen soortgenoten meer zijn, blijven de vrouwtjes zoals ze zijn en komt er geen nageslacht. Er moeten immers mannetjes zijn om de eieren te bevruchten.

Gelukkig hebben beschermende maatregelen ervoor gezorgd dat de populatie tandbaarzen groeiende is en je ze weer tegenkomt op plekken waar ze geheel verdwenen waren.

Met een gewicht tot ruim 60 kilogram kan een tandbaars behoorlijk indruk op je maken. Het is één van de grotere vissen langs de Zuid-Franse kust maar hij is totaal ongevaarlijk. Hij is zelfs erg benaderbaar. Soms kun je er gewoon op wachten tot hij komt kijken wat je aan het doen bent. Met wat geluk wordt hij wel 40 jaar oud. Het lijkt erop dat dit voor veel exemplaren nu ook gaat lukken.

(bron: het door mijzelf geschreven boek 'Onderwaterleven in de Middellandse Zee')