Enige tijd voor aankomst van de veerpont op Baltrum heeft deze koetsier van het familiefedrijf Munier zijn paarden voor de huifkar ingespannen. Rustig doet hij de handelingen, elke dag weer, weer of geen weer. "Er zijn weinig jongeren die dit mooie werk nog willen doen." merkt hij terloops op. Op de website lees ik later dat hij de derde generatie van de familie is, die het vak beoefent. In 2018 zijn ze van Juist naar Baltrum verhuisd. "Er zijn ook steeds minder mensen die dit werk kennen. In Polen misschien?" Het is of hij hardop denkt. Hij kruist de teugels en stapt op de bok. De pont wacht niet op hem en de gasten komen aan. Een fiets kunnen ze niet huren op het eiland en het vinden van de weg is voor hen nog wel een hindernis. In Baltrum zijn geen straatnamen en huizen zijn op bouwjaar genummerd, kriskras staan oudere huizen met lage nummers tussen de hogere nummers van de nieuwbouw. Je moet het maar weten. Dan is met de bagage in "de bus" instappen wel zo aangenaam. Terwijl de huifkar onderweg is naar de kade waar de pont aanlegt, stuur ik foto's via de email naar de koetsier. Zes uur later is hij even terug bij de stal om andere paarden in te spannen, en loopt hij langs de haven. Hij lijkt me te herkennen en zwaait naar me. De foto's werden op prijs gesteld.