Verliefd op Cyprus ?
Akamas
Cyprus
Doppie
Verliefd op Cyprus ?
Het voelt een beetje als thuis: jarenlang heb ik in Delft voor mijn voordeur busladingen toeristen uit hun touringcar zien stromen, even een uurtje stadsbezoek op de route van de Keukenhof naar de molens van Kinderdijk en de haven van Rotterdam. Een uurtje Delft, net genoeg voor een rondje over de Markt, te dure poffertjes, dan nog snel wat véél te dure Delftsblauwe prullen kopen en hop de bus weer in.
In Pano Lefkara parkeer ik onze auto naast de toeristenbussen. Poffertjes zijn er niet, dus de stop duurt maar een halfuur, genoeg om een kanten kleedje en een zilveren prul te kopen, waarschijnlijk zijn ze met dezelfde container als die van Delft uit Zuidoostazië hier naartoe verscheept. Echt Lefkara kant koop je, net als echt Delfts aardewerk, niet in de toeristenwinkels.
Lefkara is onze eerste stop op een rondje Cyprus, we zijn op familiebezoek en mogen de auto van mijn schoonzus een paar dagen lenen. Na Mexico, Spanje en Singapore is onze zwager voor zijn werk hier gestationeerd. Net als zij lopen wij nog niet echt warm voor het eiland, wie weet zal deze trip daar verandering in brengen.
Eigenlijk was het onze planning om een wandelpad de bergen in te volgen, maar een donker dreigende grijze lucht maakt dat wij in het dorpje blijven. Thuis voelen we ons niet tussen de koopgekke massa, vermakelijk vinden we het des te meer, van een afstandje volgen we het circus. Een lichte paniek breekt uit als de straten vol stromen met water, in de bergen is de bui losgebarsten en de bussen, die stromen razendsnel weer vol.
Samen met de dorpsbewoners genieten we van de rust en de regen, de eerste bui na een lange hete zomer, snel zal het verdorde stoffige landschap fris groen opbloeien.
De hartelijke ontvangst, maar vooral de uitstekende Moussaka en prima rode wijn, in hotel Agora maken dat we ons al wat meer thuis gaan voelen.
De wegen veranderen van kleur, na het brede rood van de snelweg, volgen we nu het geel met een zwart randje voor het lokale verkeer. We bevinden ons in het woeste hart van Cyprus, hier wist de verzetsstrijder Gregoris Afxentiou zich tot zijn verschrikkelijke einde, gedood door vlammenwerpers, staande te houden tegen de Britten. Vlakbij het afgelegen Machairasklooster wordt hij herdacht met een enorm gedenkteken, wij zijn alleen met Gregoris, de laatste 2 uur zijn we niemand tegengekomen.
De weg verliest zijn kleur, gravelwegen worden op de kaart aangegeven met een dun grijs lijntje. Het was een gokje, we hebben tenslotte beloofd om zuinig te zijn op de wagen, maar op een enkel hobbeltje na is het pad prima te berijden.
We zwoegen omhoog over het steile wandelpad wat ons langs de Caledonian Falls heeft gebracht. Een Schotse soldaat voelde zich zo thuis in de beboste koelte van het Troödos gebergte dat hij de waterval naar zijn moederland vernoemde.
Vermoeid maar voldaan drinken we die avond onze rode wijn onder het genot van het kilometers verre uitzicht over de druivenhellingen die aflopen tot aan de zee, 1500 meter lager.
We slingeren verder door en over de bergen, de wegen zijn weer geel en prima te berijden. Op het moment dat de haarspelden beginnen te vervelen breekt Troödos en voor ons ontvouwt zich de Baai van Chrysochou, die aan de westkant uitloopt in het ruige Akamasschiereiland, het eindpunt voor deze dag.
De taverne van Yangos en Peter in Latchi is gemoderniseerd en heet nu het Y&P-hotel, de naam is nieuw maar de sfeer en gastvrijheid volgen een traditie van eeuwen. De vis wordt voor onze neus vers aangevoerd in de haven en de wijntruck is ons gevolgd door de bergen. Bij de tweede fles rosé begint er iets te kriebelen: Verliefdheid ?
De weg naar de westkust van Akamas is kleurenblind, even breed als een gele inclusief het zwarte randje, maar het geel is grijs, mijn boerenverstand zegt: gravel maar dan wel goed berijdbaar.
De weg klimt gestaag richting Neo Chorio, de laatste meters geel rollen onder de wielen door, het grijs is zoals verwacht, een prima gravelweg.
Op het hoogste punt ontrolt zich een prachtig panorama, Akamas ligt in haar volle glorie te flonkeren in de zon, een ruig massief omspoeld door een turquoise zee. Ik ben op slag verliefd, het schiereiland is het kleine, knappe zusje van Western Australia, het Western Australia waar ik een drie maanden durende hartstochtelijke liefdesrelatie mee heb gehad.
Akamas lonkt, ik kan niet wachten om het zand van haar stranden tussen mijn tenen te voelen, mij onder te dompelen in haar branding, we komen eraan !
Doch al snel laat ze haar echte gezicht zien, het kleine zusje blijkt een puisterige, dwarse puber te zijn, stapvoets hotsen we naar beneden over de slechtste weg die ik ook heb bereden met een gewone personenwagen.
“Ik vind dit niet leuk meer !” hoor ik naast mij Carina zuchten, “Nee ik ook niet, maar terug is geen optie dat redden we nooit met deze auto. Ik zie trouwens beneden al de weg langs de kust, die zal toch wel beter zijn ?”
Bocht na bocht maak ik op de, bijna, kaarsrechte kustweg, we kruipen van kuil naar kuil, de grootste stenen ontwijkend. Bij elke hobbel zijn we bang dat we zullen moeten gaan bellen: “Euh, zus we moeten je wat vertellen.....”
Buiten loopt de temperatuur hoog op maar in de auto heerst een snijdende kilte, Amor is in geen velden of wegen meer te zien.
Veilig arriveren we uiteindelijk weer op de begaanbare paden, verliefd zijn we niet meer, Cyprus en wij besluiten als goede vrienden uit elkaar te gaan, via Paphos en het amphitheater van Kourion, rijden we terug om de auto weer af te leveren, ongeschonden, dat wel.
En de liefde ?
Een jaar later reisden we weer naar Cyprus, in de bagage een fles Champagne met daaraan een briefje: “Gisteren zijn wij in Middelburg getrouwd.”
En Cyprus, ach Cyprus, die vindt de ware vast nog wel...
Foto's
