België
België
Europa
Manuele
Verslaving ten goede
Fotograferen.. ik doe het al lang, bijna altijd alleen op reis en dan vooral omdat ik een echtgenoot heb die zich er geen snars voor interesseert en die, als hij dan toch het toestel eens vastneemt, steevast de voeten of een stuk van het hoofd vergeet mee te nemen. Ik deed het dus uit noodzaak, kwestie van toch maar herinneringen op te slaan, van de kids en van de plaatsen waar we geweest zijn, de reizen die we gemaakt hebben en vooral hoe de kinderen er toen uitzagen .. Ik deed het eerder gedachteloos en zelfs achteloos, weliswaar met zorg voor de setting en het kader errond, en het mag gezegd, het waren best wel acceptabele foto's en soms zelfs mooie foto's.
Het was dus geen liefde op het eerste gezicht.. Tot er stilaan meer begon te groeien tussen "ons" .. "Ons" dat is mijn fototoestel en ik en zelfs dat is niet helemaal waar : het is eigenlijk het toestel van mijn zoon die even een hevige belangstelling had voor de kunst van het fotograferen maar die belangstelling ook alweer snel verloor. Daar lag het dan in de kast te liggen tot mijn oog er op viel en ik het "soms" mee begon te nemen .. want ik heb geen smartphone, dus daar had ik ook al niks aan.
Nu gebeurde het dat ik een moeder heb die heel erg graag fotografeert en die me al meermaals had verteld over "Reisreporterdingen"; ik luisterde steeds maar met een half oor want ja, te veel andere dingen te doen, je kent dat wel.. maar dus die moeder en ik gingen op stap met nog een andere reisreporter, en ze hadden beiden hun fototoestel bij .. ik dus niet! We gingen naar Amsterdam en ze deden aan fotografie daar, allebei om ter 't meest .. Ik keek rond en zag héél veel dingen en mensen en grachten en fietsen en boten, het was alsof ik voor hen keek .. wat mooi was, wat opvallend was, en heel stilletjes (en ik realiseer het me nu pas eigenlijk) veranderde er iets : ik keek naar welk detail, welke gezichten, geveltjes, grachten en boten ik zou fotograferen .. Mijn oog was mijn fototoestel geworden en ik zag plots hoe rijk onze wereld is..
Sindsdien is niks meer hetzelfde : overal waar ik kom, te voet, met de fiets of met de auto, het maakt niet uit, zit ik rond te speuren, en ik kijk met een totaal andere belangstelling naar de dingen rondom mij, ik lijk duizend keer meer details te zien, en da's best wel gevaarlijk en soms ook "ongewenst" : een slinger maken met de fiets of van het baanvak afwijken, veel trager rijden (terwijl ik best een pittige dame achter het stuur ben), een onbedwingbare goesting hebben om te gaan wandelen mét fototoestel, in het midden van de dag, terwijl er bérgen werk op mij liggen te wachten .. Ik ben heel ongeduldig geworden : het duurt nog zolang voor ik weer op reis kan gaan .. erger nog : ik ben ook ontevreden geworden : ik heb nog geen macrolens, ook nog geen goede telelens, of nog geen groothoeklens! Het is helemaal uit de hand aan 't lopen met die site waar mijn lieve mammie over vertelde, nu ben ik daar ook lid van geworden en daar zie ik nog eens duizenden prachtige foto's die me op ideetjes brengen om "eens naartoe te gaan" .. Ondanks vele waarschuwingen van mede-reisreporters vrees ik het ergste : ik ben verslaafd! Ga ik hier ooit nog van af geraken??
Of is het allemaal toch zo erg niet? Is het misschien niet heel erg mooi dat ik nu veel beter kijk en veel meer hou van alles wat de natuur ons geeft, dat ik een passie heb gevonden die ik kan delen en die de wereld een beetje uitdraagt en anderen uitdaagt ook beter naar die wereld te kijken? Ook al is het in eigen dorp, of zelfs in eigen tuin?