one life, live it! Blogthema

Door: Rhodaxx

Geplaatst op Aug 12, 2012

Altijd al was ik benieuwd hoe het er in de rest van de wereld aan toe ging. Maar, buiten de "gewone" reisjes in Europa, bleef het bij het lezen van spannende reisboeken en het volgen van een studie over andere culturen.
Ik wist dat je als antropoloog geen droog brood kon verdienen tenzij je het talent van Claude Levis Strauss, Margaret Mead of Joris Luyendijk bezat. En ik wist ook dat ik door gebrek aan dat talent geen carrière zou maken in dit vak. "Dus" koos ik voor een studie "waar ik wat aan had" die leidde tot mijn huidige, overigens leuke en interessante baan. Maar het bleef kriebelen en op een dag hakte ik de knoop door en schreef ik me in bij de VU in Amsterdam. De reden waarom ik voor de VU koos was nogal prozaïsch; er was parkeerplaats voor de deur :). Ik verheugde me op mijn eerste college; nu zou ik alle volkeren en hun gebruiken van de wereld leren kennen en later zou ik ze gaan bezoeken. De studie viel me eerlijk gezegd tegen, het was erg academisch, ik zag meer theoretische modellen dan culturele gebruiken aan me voorbij gaan en de tentamens waren zwaar. Eindelijk, na drie jaar avondcolleges en elk weekend van 9.00 tot 18.00 uur studeren mocht ik me cultureel antropoloog noemen, maar het voelde helemaal niet zo. De theorie had ik, maar waar zag ik het alledaagse leven van mensen uit andere culturen, waar was de praktijk? Die kwam een jaar later, op een afschuwelijk moment.

Een paar dagen nadat mijn hartsvriendin Willeke te horen had gekregen dat ze niet meer lang te leven had en wij allemaal nog in shock verkeerden, kondigde ze aan dat ze haar laatste maanden op aarde zou gaan reizen en dat ze mij een uitermate geschikt persoon vond om haar te vergezellen. Ze wilde, om te beginnen, niet al te ver van huis gaan en onze eerste reis werd een rondreis door Marokko, waar we kennis maakten met de cultuur, de religie en het gewone dagelijkse leven van de mensen in de steden en in de bergen.
Willeke woonde half in Nederland en half in Frankrijk en tijdens haar verblijf in Frankrijk waren we ook zoveel mogelijk bij haar en reisden we samen door Frankrijk en Spanje. Op een warme zomeravond, kwam ze tijdens het eten in de tuin van haar huis in de Ardeche met het idee om naar China te gaan. De plannen werden nog dezelfde avond gemaakt. Om de reis betaalbaar te maken -we gingen immers nogal vaak in een korte tijd- zijn we mensen om ons heen gaan verzamelen die mee wilden.
We vertrokken met z'n negenen op nieuwjaarsdag naar Beijing. Willeke lag doodziek op een bankje in de vertrekhal van Schiphol en een half uur voor de vlucht heb ik geprobeerd haar van het idee af te brengen, maar ze smeekte me om te gaan. (Achteraf vertelde ze me dat ze van plan was geweest om ons naar Beijing "te brengen" en het eerste vliegtuig weer terug te nemen naar een ziekenhuis. Dan waren wij in elk geval in China en konden we een mooie reis maken).
Tijdens de vlucht knapte ze langzaam op en eenmaal aangekomen in de Hutongs van Beijing waar we een heerlijke maaltijd kregen, zagen we een stralende Willeke die een droom in vervulling zag gaan. Het was -20 in de omgeving van Beijing. We kochten warme bontmutsen en maakten een wandeling over de muur in de ijzige kou, het was prachtig en stil. We gingen met de nachttrein naar Xian waar we met handen en voeten verhalen uitwisselden met de Chinezen. We bezochten de panda's in Chengdu, maakten een tocht over de Li rivier en bezochten tempels. We vlogen naar Lijiang in Yunnan waar we kennis maakten met de minderheden van China. We gingen met de kabelbaan naar de Dragon Mountain aan de voet van de Himalaya, het was gezien de hoogte van 4600 meter een zware tocht voor haar, maar ze redde het. Tegen beter weten in bezochten we de beroemde kruidendokter Ho in Baisha. Willeke geloofde er niet in, maar zei met een knipoog: "je weet maar nooit, dan kunnen we nog heel vaak samen op reis". We sloten onze reis af in Hongkong en huilden dikke tranen bij ons laatste etentje. Iedereen zag dat Willeke haar laatste krachten had gegeven aan deze reis.
Nog geen maand na thuiskomst is ze overleden.

Van haar heb ik geleerd om in het hier en nu te leven en de plek op aarde op dat moment te voelen en te ervaren. Te genieten van dorpstafereeltjes, een middag op een bankje te gaan zitten en een "praatje" te maken met mensen waarvan je de taal niet spreekt. Ik jaag niet meer achter alle zogenaamde hoogtepunten van een land, maar neem de tijd voor het alledaagse en de contacten met de mensen.
En al die theorie van die studie: ik geloof het wel. Laat mij maar lekker kijken, ruiken, proeven en genieten! Na China reis ik zoveel als ik kan en bij elke reis is Willeke in gedachten bij me en breng ik een toast op haar uit. One life, live it.