*TSSSJJJJHHHHHHTTTT… PSSSJJJHHHHHHH… *

Luid stoomsissend ontsnapt de luchtdruk van de remmen van de binnenzoevende sneltrein als ie, ogenschijnlijk als door een magnetische hand tegengehouden, plotsklaps tot stilstand komt en zijn deuren als Olympische synchroonzwemsters volledig gelijktijdig robotmatig laat openklappen.

*‘Bonjourrr messieu’dames, le Thalysss á Parisss quittera très bientôt! Nous vous demandons d’agirrr rrrrapidement! S’il vous plaît, messieu’damessss….Je vous en prie!’*

Meewarig zuchtend schuift de grijsbesnorde stationschef van Station Luik-Guillemins zijn leesbril recht op zijn neus en herhaalt maar weer eens met nasaal stemgeluid zijn op een smeekbede lijkende buitenhuishoudelijke mededeling. Hij is, nu inmiddels sinds een jaar of vier, weliswaar enigszins gewend geraakt aan de vele reizigers die in ‘zijn’ station uitstappen om zich daar vervolgens uitgebreid te gaan staan vergapen aan de megaconstructie die de internationaal vermaarde architect Santiago Calatrava hier midden in de destijds nogal grauwverlepte stadswijk Guillemins heeft mogen realiseren, intussen de tijd, en hun volgende treinaansluiting, volledig vergetend, maar toch… vertraging kost geld…

Ik begrijp ze wel, al die treinreizigers die nietsvermoedend in architecturiaal walhalla belanden… De ‘Sociéte Nationale des Chemins de fer Belges’ heeft er sinds 2009 een pareltje bij in de vorm van dit treinstation.