To Paris by bike- de andere kant van belgie
België
Europa
WesselSteinhaus
To Paris by bike- de andere kant van belgie
De andere kant van België.
De volgende ochtend wachtte er wederom een mooie fietstocht op me, van Brussel naar Charleroi. Mijn host uit Charleroi was zo attent geweest om me een mooie route aan te wijzen, een veilige route wel te verstaan! In tegenstelling tot de relatief veilige wegen van Vlaanderen was het hier in Wallonië wel andere koek. Zodoende kwam mijn host met de “Ravel” route. Voor Belgische begrippen perfect aangelegde fietsroutes. Deze Ravel route volgt het kanaal de Sambre, van Brussel tot Charleroi. Vroeger was dit de levensader van Wallonië, de af en toevoer route voor de toen nog levendige industrie van Wallonië.
De route verliep voorspoedig, ik hoefde alleen het kanaal te volgen. Wat onderweg nog prachtige uitzichten gaf over ver gestrekte landerijen en vervallen industriegebieden. Ook kwam ik naast het kanaal plots een rommelmarkt tegen, vol met oude spulletjes en gezellige Belgen. Toen ik vlakbij mijn host kwam, zag ik onderweg nog een soort van buurtfeest in een klein dorpje. Springkussen, oude tractors, bier, paarden en een zeer goed ruikende BBQ. Daar heb ik dan ook maar even goed van genoten! Een heerlijke BBQ als lunch.
Niet veel later arriveerde ik bij mijn host, die in een klein dorpje vlakbij Charleroi woonde. Dit was de eerste keer dat ik het toch wel enigszins spannend vond om aan te komen. De beste man was zo’n 50 jaar en woonde nog bij zijn ouders. Toen ik aanbelde werd ik verwelkomt door een oude vrouw van zo’n tachtig jaar. Ze liet me binnen en haalde haar zoon van boven. Een op het eerste gezicht ietwat verstrooide man kwam naar beneden. Hij liet me het huis zien, een heerlijk traditioneel huis. Zoals dat van opa’s en oma’s eruit kan zien, alleen dan in Wallonië stijl.
Hij sprak redelijk Engels, niet al te goed en zijn ouders spraken allebei een klein woordje Engels. De moeder (86) had het Engels vroeger nog van een Amerikaanse soldaat geleerd. In het begin hadden we een korte conversatie en daarna ging ik eerst nog even een uurtje rusten.
Nadat ik had gedoucht werd het avondeten geserveerd. Toen had ik toch wel even het idee dat ik bij m’n oma op bezoek was, er werd heerlijk gekookt en mijn bord werd goed vol geschept. Het meeste eten kwam uit de eigen tuin en dat was te proeven ook, wederom een heerlijk avondmaal.
Na het eten hebben we de rest van de avond gepraat over de staat van Wallonië en over zijn leven. Hij vertelde dat studeren nooit zijn beste kant was geweest maar dat het toch gelukt was om een studie archeologie af te ronden. Na zijn studie had hij voor een korte periode een baan gehad, waarbij hij de vervallen industrie van Wallonië moest indexeren. Niet veel later moest hij geopereerd worden en een bloedtransfusie ondergaan. Na zijn herstel was het hem niet meer gelukt om een baan te vinden, het assertieve wat benodigd was voor het vinden van een baan zat helaas niet in zijn karakter.
Echter is hij zeker niet de enige in Wallonië die geen baan kan vinden. Sinds de industrie in Wallonië in verval is geraakt nadat de kolenmijnen gesloten zijn, is Wallonië er tot op heden nog niet bovenop gekomen. Dat er zo’n groot verschil tussen Vlaanderen en Wallonië was wist ik tot op heden nog niet, dit zal de volgende dag alleen maar bevestigd worden.
Na een heerlijke avond geslapen te hebben word ik wakker en is de tafel al gedekt. Een heerlijk ontbijtje staat op me te wachten. Onder het ontbijt biedt de vader mij aan om me een stukje met de auto te brengen, zodat ik direct op de speciale fietsroute kan beginnen en de gevaarlijke wegen kan ontwijken. In tussentijd smeert de moeder een aantal boterhammen voor mij en maakt ze een lunch box voor me klaar inclusief een pilsje, want ja België bierland. Wat lief zeg!
Nadat de vader me heeft afgezet op het fietspad vervolg ik mijn weg richting Chimay. Eerst volg ik nog het kanaal de Sambre en daarna stap ik over op een andere fietsroute die me helemaal naar Chimay zal brengen. Het is niet de meest spannende route maar het vlot gelukkig snel. Onderweg heb ik telkens het gesprek over Wallonië in mijn hoofd en wanneer ik om mij heen kijk word dit alsmaar bevestigd. De mensen, de vervallen huizen, de auto’s en de gehele sfeer doet me meer denken aan een Balkan land dan dat landje dat aan onze zuidgrens grenst. Ik had in de verste verte niet verwacht dat het hier zo verpauperd kon zijn. Grote statige panden uit een ooit bloeiende tijd staan er vervallen bij en de mensen stralen bijna hetzelfde uit.
En zo fiets ik straks naar mijn volgende host, die net buiten Chimay woont. Ik ben zeer benieuwd!
Ondertussen is mijn verkoudheid jammer genoeg niet beter geworden en kraakt mijn rug met iedere kilometer een tikkie meer. Redelijk naïef begon ik aan deze reis en tot nu toe brengt de reis de mooiste avonturen met zich mee maar een uitputtingsslag is het ook zeker!
Tot in Parijs!
Foto's
