Shqipëria deel 2
Albanië
Europa
RoyanvanVelse
Shqipëria deel 2
Albanië heb je niet gezien als je niet buiten de stad bent geweest. Het land is zo groot of zo klein als België maar het is toch nog een hele uitdaging om hier te reizen. Het wegennet is weliswaar sterk verbeterd de afgelopen jaren, maar het is nog lang niet overal goed. Er zijn een paar snelwegen maar verder moet je het doen met B-wegen en zelfs zand- en rotspaden. Reizen door Albanië is alleen daarom al avontuurlijk te noemen. De stad is erg veranderd in de laatste 20 jaar en heeft een flinke moderniseringsslag meegemaakt. Daarbuiten lijkt het alsof de tijd heeft stil gestaan. Er zijn misschien minder ezels en paarden dan voorheen en meer auto’s, en het is zo dat alle jongeren in het land, zelfs in de meest afgelegen dorpen, weten om te gaan met internet, maar de rurale gebieden zijn achtergebleven. Het beeld van een jongen die zijn geiten aan het hoeden is, gekleed in lompen maar met een smartphone in de hand, geeft goed weer hoe het leven nu is. Echt nog een overgangssituatie.
Om van Tirana naar Peshkopi, Kukës en het noordelijke Bajram Çurri te komen, hebben we een hele dag nodig. Hemelsbreed is het niet zo heel ver maar de afstand over de weg tussen de bergen door bedraagt maar liefst 350 kilometer. Eigenlijk is dat omrijden niet eens een straf. De wegen worden steeds slechter naarmate we het noorden in de buurt van Kosovo naderen, maar het landschap is grandioos en de plaatsjes en dorpjes die we aandoen zijn authentiek. Ze hebben nog weinig meegekregen van het moderne Europa. De huizen zijn opgetrokken met natuursteen en lijken al eeuwen te staan. De weg leidt ons langs bergen en grote stuwmeren. De natuur is ruw en op de weg liggen soms rotsblokken die onaangekondigd naar beneden zijn komen rollen. We komen weinig ander verkeer tegen behalve herders die schapen en geiten begeleiden. Soms stoppen we bij een klein café of moeten we wachten tot een schildpad de weg heeft overgestoken. Ook slangen zien we met regelmaat kronkelen over het wegdek. De natuur lijkt hier nog te winnen van de mens. Niet zo lang geleden stonden er in het land 750.000 bunkers, waarvan de meeste inmiddels ontmanteld zijn. Ze waren bedoeld als verdediging tegen alle vijanden van de volksrepubliek. Dat was de rest van de wereld. We zien ze nog amper.
De weg van Kukës naar Bajram Çurri is er het slechtst aan toe en we zijn blij met de four wheel drive die we gehuurd hebben. Het rotspad loopt langs steile afgronden en er is geen vangrail. Stenen rollen steeds weg onder de wielen van de auto, de diepte in, en de keren dat we een tegenligger moeten passeren moet een van beide een stuk achteruit rijden om ruimte te vinden. Het uitzicht is prachtig, maar op deze wijze de hoogte beleven vind ik beduidend minder leuk. Om de paar honderd meter liggen bloemen en beeldjes aan de kant om de plekken te markeren waar anderen verongelukt zijn. Er wordt weliswaar hard gewerkt aan deze weg en hij zou beter en veiliger moeten worden. Een goed alternatief is om van de ene stad naar de andere te rijden via het buurland Kosovo. Qua tijd maakt het niet heel veel uit, maar je mist dan wel dit stukje ware avontuur.
Bajram Çurri is de kleine hoofdstad van de provincie Tropoja en wanneer we er arriveren is er net een traditioneel muziekfestival aan de gang. Er wordt veel gedanst en gezongen in lokale klederdracht. De mannen dragen qeleshes, witte Balkan hoedjes, en de vrouwen zijn gekleed in wit met rode jurken. De klanken van de muziek lijken Turks en Arabisch en voeren je even mee naar een droomland in de bergen. Tussen die bergen achter het stadje ligt het echte droomland. Het heet Valbone. Wanneer we er de volgende dag heen rijden herken ik van vroeger de bergen die de toegang naar Valbone lijken af te sluiten. Ze staan op dusdanige manier tegenover elkaar dat het lijkt alsof ze naar elkaar kunnen schuiven om bezoekers de toegang te ontzeggen.
Valbone is een plaatsje maar ook de naam van een snelstromend riviertje met kristalhelder en ijskoud bergwater. Toen ik in dit land woonde ging ik daar wel eens in zwemmen met mijn jeugdige overmoed. We zijn vrijwel de enigen die het pad langs het water volgen naar een verlaten staatshotel, drie kwartier rijden stroomopwaarts. Het is een ruïne geworden, omgeven door een paar afgedankte bunkers. Paarden komen aanlopen en beginnen op het oude terras te grazen, prachtig afstekend tegen de besneeuwde bergtoppen. Het is warm in de bergen en ietsje terug is een restaurantje gebouwd met een forellenkwekerij. Van hieruit worden ook hikings gehouden en je kunt er zelfs overnachten. Wij genieten er van een lokale maaltijd, die wordt beheerst door Griekse culinaire invloeden.
Foto's
