Road-trip Albanië in één dag
Albanië
Europa
BenRTravellers
Road-trip Albanië in één dag
‘Naar Albanië …?’ De Servische receptioniste van het hotel aan de kust van Montenegro kijkt ons met grote ogen vragend aan. Of is het meer afkeurend? Tussen Serviërs en Albanezen botert het immers al van oudsher niet. De kwestie ‘Kosovo’ heeft die onderlinge relatie alleen maar verder verslechterd. Onder het motto ‘als jullie dan toch zo graag willen’ wint de behulpzaamheid het van haar chauvinisme en regelt ze onze excursie naar het voorheen meest geïsoleerde land van Europa.
‘Russenbus’
Stipt op tijd draait de bus ’s morgens in alle vroegte de parkeerplaats op. De deur zwaait open en de overwegend Russische inhoud kijkt ons verveeld aan. Aan de penetrante lijfluchten en alcohol- en knoflookdampen te ruiken is het gisteravond nog lang gezellig geweest in het All Inclusive-hotel. Nu weten we ook meteen weer waarom we normaal gesproken niet zo van de georganiseerde busexcursies zijn. We gaan het liefst zelf op avontuur, maar met een (huur)auto naar Albanië wordt ten zeerste afgeraden. Als we na twee uur rijden aankomen bij de grens wordt meteen duidelijk waarom. Een aardige file van Albanezen op weg naar huis baant zich traag een weg naar voren. Af en toe wurmt een ongeduldige zich uit de rij, sjeest over de verkeerde weghelft langs de file – daarbij tegenliggers de berm in drukkend - en perst zich vooraan in de rij tussen twee netjes wachtenden. De politie staat erbij en kijkt ernaar. Zo, weer een uur eerder thuis!
Er doen verhalen de ronde dat Albanese grenswachten Westerlingen door een waterbak laten rijden om de banden te ‘desinfecteren’; de ‘servicekosten’ daarvoor bedragen € 20,-. We prijzen ons dan toch maar weer gelukkig met onze bus vol aroma’s, die pijlsnel de rij en de grens passeert. Hierdoor ontkomen we ook aan de zigeuners die hier een tentenkamp hebben opgeslagen en op een agressieve manier bij de wachtende meute bedelen om harde euro’s. De reis gaat via een landelijke hobbelweg door naar de eerste bestemming van vandaag: Shköder.
Shkodër
De vijfde stad van het land (bijna 75.000 inwoners) is tevens één van de oudste. Wie droomt van een prachtige historische parel komt echter bedrogen uit. De aanrijdroute voert langs typische grauwe woonblokken vol betonrot en een wirwar van elektriciteitsdraden, die nog dateren uit de communistische tijd. In het hart van de stad worden we even gelucht en bekijken en passant de twee bezienswaardigheden van Shkodër: de orthodoxe Christus Geboortekerk en de Ebu Bekr-moskee. Heel gebroederlijk naast elkaar, zo kan het dus ook!
Toeristisch hart
Dan snel door naar onze volgende ‘highlight’: Dürres. Geen idee waarom, maar deze tweede stad van het land schijnt het toeristisch hart van Albanië te zijn. Het ligt weliswaar aan de kust, maar heeft feitelijk weinig strand. En qua stadsgezicht doet het geheel ook weinig pittoresk en uitnodigend aan. We lunchen in een voor Albanese begrippen chique restaurant op de top van een flatgebouw. Vanaf hier hebben we een prachtig uitzicht op de stad … dat dan weer wel.
Tirana
En hup … gedwee de bus weer in! Op naar Tirana. Onderweg kijken we onze ogen uit. Alhoewel het land straatarm is lijken al onze mede-weggebruikers zich in een Mercedes voort te bewegen. De één overigens nog ouder en aftandser dan de ander. Maar ja, je hebt wél een Mercedes! De reden zou zijn dat alleen Mercedessen de staat van de wegen in het land aankunnen, maar gezien de wasstraten om de honderd meter en de vele tientallen auto-onderdeel-handeltjes is een plausibelere verklaring dat het hebben van deze Duitse bolide voor de meesten gewoon een statussymbool is.
Ook valt onderweg weer het weggedrag van de Albanezen op. Waarschijnlijk ligt een rijbewijs hier gewoon tussen de bloemkool en radijsjes in de supermarkt, want hier wordt ingehaald waar het echt niet kan, drie rijen dik gereden op een tweebaansweg en draaien claxons overuren. Wederom prijzen we ons weer gelukkig dat onze huurauto, waarvan het eigen risico niet is afgekocht, veilig en wel staat te wachten in Montenegro.
Ook hier voert de weg naar de stad door grauwe buitenwijken. Op de achtergrond doemen de hoge Albanese Alpen op. Eenmaal in Tirana worden we voor twee uur vrijgelaten om de stad te bekijken. En dat is ook precies genoeg! Het Skanderbeg-plein met het Nationaal Museum, de moskee, parlementsgebouwen en het beeld van de nationale held Skanderbeg zijn mooi om te zien. Tuurlijk heeft de stad nog meer attracties, maar omdat het kwik inmiddels tot ruim boven de 40 graden is gestegen, laten we een uitgebreide stadswandeling aan ons voorbijgaan.
Vuilnisbelt
Op de weg terug valt pas op hoeveel afval er overal en nog ergens ligt. De berm van de snelweg is een zee van plastic flesjes, vuilniszakken en andere rotzooi. Maar ook in de dorpjes die we passeren lijkt de vuilniswagen nog nooit te zijn geweest. Onbegrijpelijk dat mensen hun leefomgeving zo weten te vervuilen. We moeten nog vier uur ‘bussen’. De lijfluchten in de bus zijn inmiddels zo in intensiteit toegenomen dat we moeite moeten doen om niet in een comateuze toestand te belanden.
Moe, maar toch ook wel voldaan – hoe dan ook was het fascinerend om eens in dit onbekende land te hebben rondgekeken - komen we ’s avonds laat aan bij het hotel. Met een brede grijns van oor tot oor – ontwaren we daar iets van leedvermaak? - vraagt onze receptioniste: ‘En? Hoe was ‘t ….?
Foto's
