In de grote Tai Ninh tempel wordt de Cao Dai religie wordt beleden. Je kunt er gratis een dienst bijwonen en vrij rondlopen boven op de balkons. Ik sta beneden en kijk naar de in de richting van het alziend oog, het oog dat beschermt en alles ziet. Bij mijn vorige foto schreef ik:
'Deze religie, ontstaan in 1926, is een mengsel van Boeddhisme, Islam, Confucianisme, Taoïsme, Vietnamees spiritualisme en Christendom.
Uitgangspunt bij de Cao Dai: alle religies hebben dezelfde god en streven dezelfde geestelijke waarden na."Cao Dai" betekent letterlijk "hoge toren"; op deze manier wordt er verwezen naar God. Priesters van de Cao Dai kunnen wel verschillen in de accenten die ze leggen bij hun geloofsuitingen.
De priesters zijn in de kleuren van hun overtuiging gekleed. Geel symboliseert het Boeddhisme, rood het Confucianisme en blauw het Taoïsme. Wit is de kleur van novicen, leken en ouderlingen. Hier zie je dus novicen, die allen tegelijkertijd buigen als de hogepriester een bel luidt.'

Een uitspraak uit de Tao deze keer:

Lijkt de ruimte tussen hemel en aarde niet op een blaasbalg?
Leeg van binnen, maar toch onuitputtelijk.
Hoe meer de blaasbalg beweegt,
des te meer energie ontstaat er.
Meer woorden leveren echter niet meer begrip op.
Begrip vind je in de stilte van jezelf.