Mardin | Onderweg, in een dorp, word ik uitgenodigd voor een Koerdische bruiloft. 'a Big kurdish wedding' zegt de broer van de bruidegom lachend. De bruiloft is in Odabasi, een dorpje tegen de grens met Syrië, een uur rijden van mijn hotel in Mardin. Omdat ik er kan blijven overnachten besluit ik wel te gaan.

Het feest duurt in totaal drie dagen, wordt gevierd in het ouderlijk huis van de zestien broers en zeventien zusters. Vader en een moeder leven niet meer. Twee moeders leven nog wel en zijn aanwezig. Het bijzondere is dat niemand van hen op één na nog in het dorp woont. Men woont in de VS, UK, Duitsland, België, Kazakhstan, in West-Turkije. Maar alle broers en zusters (met hun gezinnen) kwamen nu hier heen voor de bruiloft van hun broer. De sfeer is opgetogen, blij, warm. Het doet mij, die weinig familie heeft, stiekem wensen een dergelijk familieverband te kennen.
Het is een groot huis met hoge toegangspoort tot een groot voorplein waar het feest gehouden wordt. Het fotograferen geef ik al snel op, 't is donker, geen statief, alles beweegt.

Na een maaltijd voor iedereen, danst men de hele avond de traditionele Koerdische dans. Door de urenlange herhaling van het ritme wordt het een krachtig energetische dans met veel passie. Een live band verzorgt muziek en zang. Het bruidspaar zit de meeste tijd op een fraai versierd roze podium, behalve op het moment suprème van de foto, waarop iedereen dansend en roepend roze hartjes en confetti gooiend hen geluk wenst. Daar zitten zij in het midden, met een felle lamp op hen gericht voor filmopname - wat ongemakkelijk. De vrouw rechts van de bruid in rood is de enthousiaste moeder van de bruidegom. Ik maak hier net als de anderen een fotootje met de iPhone.

Alcohol wordt niet genuttigd op het feest, alleen thee met snoepjes en noten.
Het hele dorp is uitgenodigd, zo'n honderd mensen die op witte stoeltjes aan de kant zitten. Zij dansen niet mee maar kijken toe. Net als ik. En praten wat met elkaar.

Nog voor twaalven is het feest gedaan. Ik ga met de broer en gezin die in België wonen mee naar hun huis (voor vakanties alleen) in het naburige dorp. Slaap zacht en rijd na het ontbijt weer verder op mijn route. Het was een mooie ervaring. De muziek en dans houd ik voor altijd bij me, in mijn hart, zoals zij dat mij zeiden, daar komt het vandaan.