In de winter naar Instanbul?
Istanbul
Turkije
Corriebalten
In de winter naar Instanbul?
In mijn koffer een winterse uitrusting , van dikke truien tot thermosokken, maar op Ataturk Airport sta ik op het punt om die op de bagageband achter te laten. In Holland natte sneeuw guur en koud hier is de lucht strakblauw, de zon schijnt en het is minstens twintig graden. In de drukste straat van Istanbul waar de Kalverstraat bij verbleekt wordt tussen het shoppen door een terrasje gepakt. Op de Galatabrug doen honderden Turken een poging de Bosporus leeg te vissen. En als ik op het Taksimplein arriveer zit half Istanbul op een hekje te socializen, onder het toeziend oog van Ataturk. In het zonnetje.
Het is winter maar sneeuw in Istanbul is zo zeldzaam als regen in de woestijn. Gelukkig vinden de Turken het wel leuk om wintertje te spelen. Op elk plein verkopen venters zoet geurende pofkastanjes en de cafes serveren behalve de Turkse koffie ook boza, de oudste Turkse winterdrank. De Byzantijnen dronken het duizend jaar geleden al. Tegenwoordig zouden we het een energydrank noemen, bomvol vitaminen dus goed tegen allerlei winterkwaaltjes.
Istanbul heeft het beste van twee werelden. De zinderende, romantische sfeer van de Orient en het moderne en vooruitstrevende van Europa. De oude en nieuwe wereld lopen naadloos in elkaar over. De mensen zijn er vriendelijk en behulpzaam. En dat allemaal met een ontspannende waterpijp altijd binnen handbereik.
Met mijn armen op de brugleuning van de Galatabrug trek ik mijn jas uit. Het lijkt wel lente. Het lukt me in de volle zon in Istanbul niet om in winterbestemming te blijven. Maar daar hebben vrienden van mij al iets op bedacht. We gaan doen wat de Turkse jetset bijna ieder weekend doet; op naar het winterpretpark dat Uludag, grote berg, heet. Een bescheiden ski-oord met het hoogste punt op 2547 meter op 150 km van Istanbul.
Verweerde mannetjes achter kraampjes met pofkastanjes staan bij een lange rij met wachtenden bij het Cabine gebouw. Geen krummeltje sneeuw. Geen mensen in kleurrijke skipakken. Maar vrouwen in lange zwarte gewaden.
Met klamme zweet op mijn rug stap ik boven uit het oude liftje, geef mij maar de modern zoefende liften in Oostenrijk.
Er zijn slechts 13 pistes heb ik me laten vertellen. Dat deert niet want de Turkse jetset skiet nauwelijks, maar besteedt zijn tijd met poseren op de piste in de duurste designer-skipakken. Tenminste als er sneeuw ligt natuurlijk...
Het hotel staat aan de rand van een mooi pijnbomenbos pal op de piste zonder sneeuw. Daarom staan er tafels klaar en een grote BBQ. Deze plek is niet alleen populair vanwege het skien, maar ook vanwege de rijke flora en fauna (het is een Nationaal Park) en de zomerse activiteiten als kamperen en trekking. In de oude mythologie stond de berg bekend als de plaats vanwaar de goden de Trojaanse oorlog gade sloegen. Ik kijk, zittend in de zon vol bewondering naar al het groen.
Als ik de volgende ochtend onze hotelconcierge in Istanbul vraag wat voor winterpret er nog meer in Istanbul te beleven valt, blijft het lang stil. Tsjaa, peinst hij, je kan natuurlijk naar de ijsbaan. Maar zo winters is dat niet, die is binnen en het hele jaar geopend.
Dus wees gewaarschuwd; ga je in de wintermaanden naar Istanbul dan moet je wel dulden dat ook hartje winter zomaar de zon schijnt.
Foto's
