Buiten mijn gebaande paden... - deel 1 -
Egeische zee
Turkije
Marjan
Buiten mijn gebaande paden... - deel 1 -
Nadat hij de woorden heeft uitgesproken, laat hij zijn blik nogmaals taxerend over me heen glijden. Enigszins onhandig roer ik met het rietje door mijn cocktail, ondertussen een steelse blik op mijn horloge werpend. Het zien van mijn horloge doet mijn gedachten afwalen naar een dag of vier terug. Na alle leuke indrukken van de afgelopen dagen in Club Med lijkt het al veel langer geleden dat ik in hoog tempo over de snelweg reed richting Schiphol.
“Het was een race tegen de klok om het vliegtuig te halen. Van mijn beleefdheid was weinig meer over toen ik me door de mensenmassa heen wurmde om op tijd bij de spoedbalie te arriveren. Ik trok een sprint naar de gate, die zich helemaal aan de andere kant van het vliegveld bevond. Dat maakte mijn gemiste hardlooptraining die ik normaalgesproken op de zaterdagochtend volg weer goed. Met een rood hoofd en een bezweet lijf maakte ik in het vliegtuig kennis met mijn gezelschap, dat na enkele uren wachten eindelijk een gezicht bij de persoon zag die zich enorm had verslapen…”
De vraag voor welke media ik werk, doet me opschrikken uit mijn gedachten over de actie waar het schaamrood me nog steeds voor op de kaken verschijnt. Ik vertel hem dat ik deze persreis heb gewonnen. Hij knikt instemmend alsof hij de woorden die hij even daarvoor uitsprak nog een keer wil bevestigen. Tijd om het gesprek voort te zetten, krijg ik echter niet. Ik word erop geattendeerd dat het tijd is om ons naar het terras aan zee te begeven voor de laatste gezamenlijke lunch. Wanneer ik langs het buffet loop, ben ik net als in de afgelopen dagen verrast door alle heerlijke gerechten die in stijl zijn opgediend. Het Clubdorp Bodrum Palmiye wordt terecht omschreven als ‘het clubdorp voor liefhebbers van lekker eten’.
“Toen ik de eerste avond aankwam bij het restaurant in het centrum van het clubdorp kwam ik ogen tekort. Rondom het zwembad stonden alle gedekte tafels met de stoelen, prachtig gehuld in witte bekleding met rode strikken. In het water dreven grote witte ballonnen ter decoratie en de fonteinen werden sfeervol verlicht. De chef-koks hadden al hun creativiteit gebruikt om van de presentatie van hun gerechten een echte show te maken. Op verschillende plekken stonden Turkse inwoners hun lokale specialiteiten voor te bereiden. Onder de sterrenhemel genoot ik van de gerechten van hoogstaande kwaliteit, het aangename tafelgezelschap en de dynamische dansshows die werden opgevoerd. Tot in de late uurtjes werd de avond voortgezet bij de bar aan het strand. Later in bed liet ik de eerste indrukken de revue passeren, ondertussen snoepend van het Turkse fruit die ik als welkomstcadeautje op mijn kamer had gevonden. De sjaal van echte zijde besloot ik in de verpakking te laten zitten zodat ik mijn moeder daar thuis blij mee kon maken.”
Tijdens de lunch voeren we een geanimeerd gesprek over de mooiste momenten in ons leven. Er schuift een ‘Gentil Organisateur’ aan, een Franse jongen van midden twintig. Ik herinner hem van de vorige avond waar hij op de dansvloer vrolijk stond te swingen met één van de vrouwelijke gasten van middelbare leeftijd. Het valt me op hoe alle G.O.’s hun naam eer aan doen. Ze komen van over heel de wereld en brengen één of meerdere seizoenen in een clubdorp door. Ze stellen zich in dienst van het welzijn van de gasten om hen een bijzondere en gezellige vakantie te laten beleven. Terwijl wij nog aan het natafelen zijn, moet de Fransman weer aan de slag. Hij moet nog de nodige voorbereidingen treffen voor het theaterstuk wat vanavond in het openluchttheater wordt opgevoerd. Na de lunch besluit ik me even terug te trekken op mijn kamer om mijn koffer alvast in te pakken. Wanneer ik daarheen loop, kom ik een groepje zongebruinde vrouwen tegen die onderweg zijn naar het strand. Waarschijnlijk om hun huid nog een tint donkerder te maken. Sinds gisteren noem ik deze vrouwen in mijn gedachten ‘de bikinidames’.
“Terwijl de golven de boot heftig op het neer lieten deinen, probeerde ik op de loopplank mijn evenwicht te bewaren. Ik besloot meteen het trappetje op te klimmen naar het dek welke een prachtig uitzicht bood over de Egeïsche Zee. De bikinidames, bij wie ik me stiekem afvroeg of bepaalde onderdelen van hun lichaam wel puur natuur waren, installeerden zich meteen in de grote rode loungekussens. Ze hadden het zichtbaar gezellig met elkaar. In het daaropvolgende uur genoot ik voorop het dek met de wind in mijn haren van het weidse uitzicht over de zee. Aangekomen in Bodrum kwam ik er al snel achter dat mijn winkeltempo iets hoger lag dan dat van de gemiddelde vrouw van het gezelschap. Ik kreeg de neiging de smalle zijstraatjes in te glippen, nieuwsgierig naar het leven wat zich daar zou afspelen. Gezien de aah’s en ooh’s die ik mijn gezelschap echter regelmatig hoorde roepen bij de aanblik van namaaktassen en accessoires verdrong ik die neiging en slenterde ik rustig verder. Ik knoopte een praatje aan met een jongeman die voor zijn winkel stond. Hij was zichtbaar geïnteresseerd in mijn camera en vertelde mij enthousiast over zijn passie voor fotograferen.”
Wordt vervolgd in deel 2...
Foto's
