Het is koud, winderig en verlaten op de Tibetaanse hoogvlakte bij Reting, het klooster waarvan de Dalai Lama heeft gezegd naartoe te zullen terugkeren mocht hij ooit weer voet op Tibetaanse bodem zetten. Het klooster zelf is helaas een goed voorbeeld van de rijke, maar trieste geschiedenis van Tibet. Verwoest door Mao's Rode Garde is het verworden tot niet veel meer dan een spreekwoordelijke stapel stenen, een halve stupa en de herinnering aan vervlogen tijden. Wanneer onze stemming daalt tot gevoelstemperatuur, gebeurt het ineens: achter ons klinkt een diep blaasinstrument en horen we opgewekte stemmen en gezang. Van een afstandje zien we een groep monniken muziek maken en dansen. Het contrast tussen de vrolijke lichtvoetigheid van de monniken en de desolate, ijskoude omgeving maken dit een bijzonder uniek moment. Snel pak ik mijn camera en leg dit moment vast vóór het voorbij is. Achteraf is dit één van de mooiste momenten tijdens deze reis geweest en hadden we hier langer van willen genieten. Een Swarovski verrekijker had ons de mogelijkheid gegeven dit unieke moment langer intens te beleven zonder dat we het tafereel zouden verstoren.