Mishandelde kolossen op het olifanteneiland Baan Pai Noi - deel 1
Thailand
Azië
Annettoz
Mishandelde kolossen op het olifanteneiland Baan Pai Noi - deel 1
Baan Pai Noi is een gehucht. Na eindeloze rijstvelden te hebben gepasseerd stopt de minibus bij een klein straatje. Aan het begin van de weg staat een supermarktje waar niet meer dan tien flessen drinkwater en nog een paar raadselachtige producten staan uitgestald. In een schaduwrijke hoek zit een vrouw te wachten op klanten, terwijl ze zachtjes haar stoel heen en weer schommelt voor de ventilator. Achter deze buurtsuper ligt een rij houten huisjes waar een ontvangstcomitee ons op staat te wachten met de blonde Nederlandse Antoinette van Bring The Elephant Home voorop.
Zodra we de bus uitstappen worden ons groene cocosnoten in de handen gedrukt, waaruit lange rietjes uitnodigend naar buiten bungelen. Het melkachtige water werkt verrassend dorstlessend en terwijl we een rondleiding krijgen door het dorp zorgen de inwoners dat we ons meteen welkom voelen. De kinderen rennen enthousiast in cirkels om ons heen en raken daarbij soms even onze handen aan. Fred en ik gluren nieuwsgierig om elke hoek heen en kijken bij de bezigheden van de oudere dorpsgenoten. Dit is wel wat anders dan de stad of de toeristische eilanden. Tussen de struiken hangen grote takken vol kleding wat een alternatieve kledingkast voor moet stellen. Op de grond scharrelen enkele kippen rond, op zoek naar etensrestjes, altijd nauwlettend op de voet gevolgd door schattige kuikens. Een paar meter verderop zitten twee moeders ons schaterlachend aan te kijken vanwege onze vruchteloze pogingen om een kuikentje te aaien. Tussen hun benen op de grond staan tientallen stenen kruikjes die voor de helft worden ingegraven in de koele modder. Ik laat me vertellen dat ze in deze kruikjes een mengsel van kruiden laten trekken, die ze vervolgens weer voor het eten gebruiken.
Na de korte rondleiding wordt het dagprogramma voor morgen bekendgemaakt. 'Morgen gaan we bananenbomen planten, er moet een groepje zijn dat het eiland gaat opruimen en ik heb een paar sterke mannen nodig die boomstammem verslepen voor de bouw van een afdakje voor de olifanten', licht Antoinette toe. De groep Nederlanders die al enkele dagen in het dorp verblijft knikt begrijpend. Zij komen de organisatie een aantal weken helpen, terwijl Fred en ik een weekend blijven om er een verhaal over te schrijven. Na het bespreken van de plannen voor morgen schuiven we met alle vrijwilligers en de bewoners uit de straat aan tafel. Midden op de weg staan de plastic tafels tegen elkaar aangeschoven tot een lange rij en de vrouwen uit het dorp zetten de ene na de andere heerlijk geurende pan naast de reeks borden. Schouder aan schouder en onder een hoop gelach genieten we van elkaars gezelschap, de zware sterrenhemel boven ons en van de smakelijke gerechten.
Na de uitgebreide maaltijd neemt het dorpshoofd ons mee naar een overdekte veranda waar een officiele welkomstceremonie voor ons wordt gehouden. De jonge meisjes voeren een traditionele dans uit, terwijl de ouderen een voor een een touwtje om onze polsen knopen en een zegen prevelen. Dit is een manier van het dorp om hun dankbaarheid te tonen aan de vrijwilligers die helpen bij het aanleg en het onderhoud van het olifanteneiland dat niet veel verderop ligt. Na het officiele gedeelte wordt er vooral heel veel plezier gemaakt door jong en oud. De Nederlandse kinderen dansen en zingen uitbundig mee met de Thaise kinderen en leren elkaar liederen in de eigen taal. De ouderen proberen gesprekken met elkaar aan te knopen en lachen hartelijk om de grappige danspasjes van de jeugd.
Wanneer het bedtijd is voor de kleintjes, vragen een paar jongeren ons mee naar de karaokebar. Verbaasd kijken Fred en ik elkaar aan. Op de weg hiernaartoe hebben we in de wijde omtrek niks gezien wat ook maar op een bar lijkt. 'Het ligt aan de overkant van de weg, een paar minuten lopen', overtuigen ze ons en met een hoofd vol lichte vrolijkheid lopen we achter de aangeschoten jongeren aan het gitzwarte donker in. 'Blijf ruim een meter van de weg vandaan lopen', hadden ze ons al gewaarschuwd want het kleine beetje verkeer dat hier rijdt, scheurt als gekken voorbij. En ze hadden geen woord teveel gezegd. Vanwege het weinige licht op het platteland is het zo donker dat ik even twijfel of het echt zo donker is of dat mijn ogen ermee gestopt zijn, tot er opeens een flinke vrachtwagen voorbij sjeest en ik in de korte flits weer de weg van de berm kan onderscheiden. Dat scheelde maar een haartje! Toch heb ik weinig zin om vol in de berm te lopen met mijn korte broek en slippers, want een enkel is snel gebroken en er kruipen hier genoeg giftige dieren rond.
Tot mijn grote opluchting hoor ik Fred zeggen dat hij een lichtpuntje aan de overkant van de weg ziet. Dat moet de karaokebar zijn. Voorzichtig steken we de asfaltweg over waar een vervallen schuurtje opdoemt uit het hoge gras, verlicht met neonlampen. Wanneer we naar binnen gaan, merk ik dat het woord 'schuur' niet echt terecht is, aangezien de helft van het dak ontbreekt en we dus gewoon in de buitenlucht zitten. Terwijl onze Thaise gastheren ons gebaren te gaan zitten, bestellen ze drankjes bij de verveelde barman die alleen maar bier en rum schenkt. Ik neem plaats in een verweerde leren stoel vlakbij een roestige karaokemachine waar twee Thaise meisjes druk aan het zingen zijn. Hun vriendinnen zitten stralend mee te bleren. Eerlijk gezegd klinkt het als kattengejank en al zingen ze een Engels nummer, ik kan er geen woord van verstaan. Fred, ik en nog een andere Nederlander kijken elkaar geamuseerd aan. Het lijkt wel een stokoude Westernkroeg die is opgepikt door een tornado en op deze plek in stukken is neergekomen! Fantastisch. Onze avond kan niet meer stuk. Na van de mangosnacks gesnoept te hebben die we hebben meegebracht is het onze beurt om te zingen voor de in slaap sukkelende barman en de giebelende meisjes. Tot diep in de nacht zweven de gezongen woorden van oude klassiekers rond boven het mini-dorpje Baan Pai Noi.
Foto's
