De liefde van mijn leven...

Door: Loesdidi

Geplaatst op Nov 24, 2010

Het was alsof ineens alle puzzelstukjes in elkaar vielen. Het klimaat, de omgeving, de leefstijl, en: het diepblauw van die oceaan waar ik altijd al nieuwsgierig naar was. Nu zou ik het voor het eerst echt gaan doen: duiken.

En dat sloeg in als een bom, het was alsof er vanaf onze duikboot een Cupidopijl werd afgeschoten die mij precies raakte. Ik vond duiken niet geweldig of mooi, nee, ik was vanaf minuut één op een vreemde manier geobsedeerd door de onderwaterwereld. Na mijn PADI Open Water, dat zijn vier duiken, kon ik niet wachten tot ik er meer kon doen. Sterker nog: ook al zwom ik nog als een vierjarig kind, maaiend met mijn armen en kon ik nét alleen mijn masker klaren, ik wist het meteen: ik moest hier iets mee gaan doen, ik moest professioneel gaan duiken. En stiekem wist ik dat altijd al; ik ben een enorme dierenvriend, soms op een iets te extreme manier en ik wilde altijd al een manier vinden om mijn visie op een goede, fatsoenlijke manier op anderen over te brengen. Journalistiek studeren alléén hielp niet, ik moest eerst zelf de wereld ontdekken om ergens mijn mening over te kunnen geven. En sinds die eerste duik, word ik elke dag nieuwsgieriger én voel ik elke dag meer de neiging om actief iets voor onze oceanen te doen.

Nadat ik mijn Dive Master diploma haalde, voelde ik het vooral als mijn roeping om mensen bewust te maken van het feit dat er nog een heel andere wereld is waar wij zo weinig vanaf weten. Als je net leert duiken, gaat die wereld voor je open en krijg je er ook meer respect en begrip voor. En je bent je meer bewust van de kwetsbaarheid van de dieren die er leven.

Op een dag kwam dan eindelijk de duik waarvan ik met recht kan zeggen dat ik toen één van de mooiste momenten van mijn leven beleefde: ik ging met bullsharks zwemmen. Bullsharks zijn een redelijk grote haaiensoort. We wisten dat we ze waarschijnlijk zouden gaan zien die duik, en ik voelde geen énkel greintje angst. En toen, op 35 meter diepte, draaide iemand zich om en maakte het handgebaar voor 'haai'. En het moment dat ik die haai zag, op zo'n anderhalve meter van mij vandaan, werd ik overmand door een heel mooi gevoel. Alsof ik de liefde van mijn leven had ontmoet (hoewel ik niet weet hoe dat voelt!). Ik kon alleen maar vol bewondering staren naar het prachtige dier, waar iedereen zo bang voor is, maar dat zó belangrijk is voor onze wereld; het prachtigste levende wezen dat ik ooit heb mogen aanschouwen. Het leek wel magie, ik hing daar, doodstil, te kijken naar die bullsharks (want er waren er uiteindelijk een stuk of zes bij elkaar). Ze zwommen om me heen, langs me heen, boven, onder, overal. Ze kwamen heel dichtbij en ze waren zó mooi, en ondanks de perfecte rij tanden die ze soms lieten zien, geloofde, en geloof ik nog steeds heilig, dat ze nooit een vlieg kwaad willen doen.

Terug op de boot heb ik stiekem gehuild. Omdat we pas Sharkwater gezien hadden. Sharkwater is de indrukwekkende, zeer schokkende documentaire van Rob Stewart, waarin duidelijk wordt gemaakt dat WIJ de monsters zijn, en niet de haaien. Wij slachten haaien af om er soep van te maken, wij vermoorden er miljoenen per jaar. Stewart maakt op een prachtige en heel confronterende manier duidelijk hoe belangrijk haaien voor ons zijn in deze wereld en ook: hoe vervormd ons beeld is over deze geweldige dieren. Films als Jaws hebben ons doen denken dat haaien onze grootste vijand zijn. Maar dat zijn ze niet, zij zijn onze enige kans op overleven.

En toen ik na het kijken van die docu, een paar dagen later, oog in oog 'stond' met een vier meter lange live versie van de dieren in Sharkwater, kon ik alleen maar denken: ik moet hier iets aan doen, shark finning moet stoppen. En vanaf die dag ben ik daar elke dag mee bezig...

www.sharkwater.com