Van Azerbaijan tot Oezbekistan

Door: DaphnevdBlink

Geplaatst op Jun 22, 2011

Van Baku tot Tashkent

Bij de grens tussen Georgie en Azerbaijan mogen we een hele lange rij vrachtwagens passeren om vervolgens Marten en Fred achter te laten bij de bus. Wij, de passagiers, lopen door de douane poortjes, terwijl zij bij de bus blijven, het lot van de drivers. We stappen zonder na te denken uit en lopen de douane door. Er staat een vrouw met een hele kist vol met kippen ruzie te maken met de douane beambte, terwijl wij braaf glimlachend doorlopen. Wederom worden we in een hele andere wereld ondergedompeld en even staan we met een mond vol tanden als we buiten komen. Ook al zien we weinig, de mensen alleen al, ze zijn meteen een stuk donkerder, het lijkt over 5 meter 15 graden warmer geworden en het staat vol met mensen die wachten op hun vervoer. Ook al wisten we dat het lang kon duren, na 5uur op een randje in de schaduw te liggen, droog brood met een eitje van de buurvrouw gegeten te hebben, zijn wij de laatste die nog staan te wachten. Eindelijk komt het gele neusje om de hoek, volgens mij ben ik nog nooit zo blij geweest om de bus te zien.

We rijden door totdat we bij een beveilgd strandje komen waar we koken en zwemmen (tussen de boorplatformen en dode vissen). De dingen die meteen opvallen zijn dat (vooral vanaf 30) vrouwen en mannen gouden tanden hebben. En niet een, nee gewoon de hele onder of bovenkant is van goud. Dit fenomeen zal blijvend doorgaan t/m Oezbekistan waar ik nu zit.
Daarnaast begint het al een beetje op een woestijn te lijken en zien we in de verte de eerste kamelen!
We rijden langs veel industrie en overblijfselen van de Sovjet tijd; grote pilaren of muren met hoofden erop langs de weg.

Dan rijden we Baku in,het begin van een surreëel deel van onze reis. Overal dikke auto's en winkels als 'baby dior', op de boulevard is een enorme kermis en nergens op straat een propje afval te bekennen. Die avond hebben we een borrel op het dak van het huis van de ambassadeur. We kijken uit over de Kaspische zee en de mysterieuze stad. Je hebt nog niet een slok uit je wijnglas met bier gedronken of hij wordt alweer volgeschonken, dus we zijn na 2uur allemaal wel een beetje aangeschoten..

Wij rijden door naar de haven, waar we uiteindelijk 4 nachten slapen omdat we moeten wachten op de boot naar Turkmenistan. Elke dag is weer onzeker of er een boot komt en of we er op mogen. Er gaan twee boten aan onze neus voorbij omdat er olie op vervoerd worden.

We ontdekken Baku nog wat meer; het oude centrum is omringd door stadsmuren, kleine steegjes en mooie oude gebouwen, waar nu ipv ezels en paarden, dikke auto's zich nog net door heen kunnen wurmen.

De boot valt alleszins mee, we hebben een kleine cabine, maar een normale wc en zelfs een douche!
Het schip is prachtig oud en verroest, terwijl we zwaaien naar Baku voetballen de jongens al op het dek met de bemanning van het schip. Na 24uur op de boot, waarbij Marten en ik nog verdwalen op weg naar de bus en oa in machinekamer terecht komen en trap aflopen totdat we bijna in een bad olie stappen, zetten we voet aan wal in Turkmenistan!

Maar eerst komt de politie aan boord, die de kapitein vertelt dat zijn schip echt te smerig, terwijl ze hun pakjes afkloppen. Bij de grens wachten we weer 5uur en onze gids staat er al, hij heeft uiteindelijk 10uur op ons gewacht aan de andere zijde van het hek.

Turkmenistan, het land van het marmer en de gekke regels. We moeten met gids reizen en in hotels slapen, wat we na 5 weken bus helemaal niet zo erg vinden. Het land is dor, droog en heel heet, we komen de eerste kamelen van heel dichtbij tegen. Het land is jaren lang een dictatuur geweest, nu is het iets vrijer, maar nog steeds geen democratie.
Een paar gekke regels op een rij;
je rijbewijs wordt ingenomen (in hoofdstad) als je toetert, rookt of belt tijdens rijden
de vrouw moet tijdens bruiloft 30 kilo zilver dragen, dit moet ze 40 dagen om houden
diesel is maar 0,15 cent per liter en water, gas en elektriciteit voor deel gratis voor Turkmenen

De mensen zijn echt een mix hier. Je ziet van alles rondlopen; Slavisch, Aziatisch, Europees. De vrouwen zijn erg mooi, mede door hun prachtige gekleurde jurken. De wegen zijn slecht en we komen zelfs een keer vast te zitten in de woestijn, met behulp van een oud dronken mannetje en zijn zoon scheuren we gelukkig weer door. Na 5 dagen langs allemaal gouden en marmeren gebouwen te zijn geloods en hele oude ruïnes, rijden we net op tijd de grens over met Oezbekistan!

Wat een verademing, ook al zitten we bij een veredelde sjasliek tent de sfeer is al meteen een stuk relaxter dan in Turkmenistan. De eerste stad is Boechara, we komen eindelijk in een leuk hotelletje, ipv een duur 5sterren hotel. We zitten midden in het oude centrum en het is het mooiste wat ik tot nu toe gezien heb. Prachtige oude zandkleurige gebouwen met kleurige steentjes ingelegd. Toen wij met zijn allen in een smerig café op kippenbouten zaten te kluiven tussen de varkens en ergens een robuust klooster neergooiden (denk jaar 1500), maakten de mensen hier prachtige moskeeën, madrassen en graven. Sarah en ik wandelen een koranschool (madras) binnen en worden eeuwen de tijd in terug geslagen. Het is er sereen, vredig en tijdloos.
We eten savonds op een plein (aan banken op een verhoging met een lage tafel, liggend eten jeej) waar jong en oud zich verzamelen. Door het boek 'Ali en Nino' (liefdesverhaal over een Europees Georgies meisje en een islamitisch Azerbeidzjanse jongen) en door het boek 'het verloren hart van Azie', kijk ik om me heen en voel ik me weemoedig wegzakken in deze vreemde en (nu) vredige vergeten Aziatische wereld!