We zijn in Pashupatinath om de ghats te bekijken, erg indrukwekkend. Maar wat ik nooit zal vergeten is het bezoek aan een bejaardenhuis ter plekke. Buiten zitten enkele bejaarden op een afgedankt bankje in het zonnetje te genieten en ze lijken tevreden. Als we binnenkomen schrik ik enorm, een slaapzaal met metalen bedden met hele dunne matjes, die achter elkaar staan opgesteld in een donkere ruimte zonder daglicht. De eetzaal is al net zo rampzalig. Mannen zitten gescheiden van de vrouwen in een aparte ruimte. Beide ruimtes zijn lang en smal en de bejaarden zitten naast elkaar aan krakkemikkige tafels op houten bakjes. Met tranen in de ogen laten we geld, kleding en voedsel achter. Ze zijn compleet afhankelijk van giften. Het is heftig en we realiseren ons hoe gelukkig wij ons mogen prijzen om in een land met goede voorzieningen te wonen. Het is lang geleden dat we er waren (2005) maar ik vrees dat de omstandigheden er niet beter op zijn geworden.