De aarde beeft licht

Door: Reysigers

Geplaatst op Jan 23, 2012

Namaste (vervolg)

Het zal rond vijven geweest zijn dat ik mijn huisje op en neer voel schuiven. Ik word er wakker van en mijn eerste gedachte is, "wat maken de buren toch een kabaal". ( twee onder een kap) tweede gedachte is, " er zal zwaar verkeer over de weg gekomen zijn", wat eigenlijk niet kan. Later op de dag vraagt de manager me( Tara is zijn naam) of ik de beving ook gevoeld heb. Ongeveer 5 op de schaal van Richter. Dat hebben we ook weer gehad. Aardbevingen komen vaker voor in Nepal. Na ongeveer iedere 80 jaar een zware, die jaren zijn nu overschreden en laat ons hopen dat ze niet meer terug komen. Eerlijk gezegd heb ik al vaker gedacht dat ik beweging in mijn bed voelde maar dan dacht ik wetende dat het hier kan gebeuren, "het zal wel tussen mijn oren zitten". Bij ons zou het, het gesprek van de dag zijn, hier niet.

De rit naar Tansen is weer van een ongelooflijke schoonheid. De zon komt weer achter de bergtoppen te voorschijn, het kleurt de hemel oranje en de mist hangt nog in de dalen. Ik raak er van bijna geëmotioneerd. Als we vanaf de highway per jeep omhoog klimmen, maken we kennis met Natalie en haar Indiase vriend. Ze worden door Ruk uitgenodigd en zullen uiteindelijk 5 nachtjes blijven. We hebben het gezellig. Ruk doet zijn best ons een heerlijk diner voor te schotelen in zijn primitieve keuken en zo zitten we avonds gezellig met z'n alle rond zijn eigengemaakte keukentafel.
We gaan overdag ieder onze eigen weg. Ruk, zoontje Himal en mijzelf hebben weer een ceremonie te vieren. Hoog op een berg staat een tempel waar bijna de hele familie bijeenkomt om de doden te herdenken, in het bijzonder Ruk 's tante die zijn huwelijk gearrangeerd heeft. Het was haar laatste wens en Ruk wou haar niet teleurstellen. Hij zag zijn bruid pas op de dag dat ze huwde. Mina( Ruk 's vrouw) is niet bij de ceremonie aanwezig, mag niet mee, ze in ongesteld en dat brengt ongeluk ( bijgeloof is hier groot ) Het wordt een lange dag, leuk om te zien en mee te maken maar op een keer is het genoeg. Ruk zit bijna de hele dag bij de Hindi priester, die hem allerlei opdrachten geeft, Ik maak veel foto's voor ze en na afloop wordt ik in een toespraak hartelijk bedankt. Soms ga ik op een muurtje zitten en geniet van het "weer" schitterend vergezicht, soms even dwalen mijn gedachte af naar thuis. Na weer een tika en donatie gekregen te hebben, (Tika is rood gekleurde rijst wat je op je voorhoofd gedrukt krijgt) stappen we op de bus en overnachten in een ontoeristisch plaatsje dat ook wel de Varanasi van Nepal genoemd wordt. Geen toeristen en heerlijk rustig.

Het wordt tijd dat mijn gips verwijderd wordt, het zit er al inmiddels 6 weken. We stappen het ziekenhuis van Tansen binnen. Zonder Ruk was het me weer niet gelukt. Bij binnenkomst wordt eerst mijn bloeddruk gemeten, er wordt weer een X ray gemaakt en mijn gips wordt daarna verwijderd. Het voelt vreemd aan. Ik ben niet de enige hier, een lange wachtrij met mensen met gebroken armen en benen, ( komt hier veel voor).
Ik heb weer een prachtige trekking gemaakt en weer in Ruk 's farmhouse dit keer op de grond geslapen, afzien maar er inmiddels aan gewend en ben niet meer zo bang voor een ratje. Ik pluk koffiebonen. Ga over een paar dagen weer naar Pokhara, Serachour en naar Bandipur en weer terug naar mijn huisje in Chitwan.

Wordt vervolgd