De grens van Tibet naar Nepal
Nepal
Azië
RoyanvanVelse
De grens van Tibet naar Nepal
De grenspost tussen Tibet en Nepal ligt op een tiental kilometers van Zhangmu af, waar wij overnacht hebben, en gaat pas om een bepaalde tijd open. We zijn er wat te vroeg en staan buiten het gebouw te wachten. Hier nemen we afscheid van onze gids en chauffeur want aan de overkant staan anderen op ons te wachten. Het openen van het grensgebouw gaat op de seconde nauwkeurig door keurig geklede Chinese militairen. Koffers en tassen moeten open om te controleren of we niets illegaals het land uitsmokkelen. Er wordt niet zozeer gekeken naar culturele oudheden maar naar mogelijk propagandamateriaal in de vorm van Tibetaanse vlaggen of foto’s van de dalai lama in boeken of reisgidsen. Je komt China zonder moeite binnen en aan de Tibetaanse grens was er ook al geen controle. Hier pas gaan ze ineens zoeken. Als we al verboden materiaal hadden gehad, zouden we dat allang kwijt zijn geweest. We horen dat als in een reisgids een verboden foto staat of wanneer Tibet wordt afgebeeld als land en niet als provincie, de betreffende pagina er roekeloos uitgescheurd wordt. We laten overigens niet alle tassen controleren en ze hebben het niet eens in de gaten. De beleefde en formele soldaat die ons checkt durft ook niet te veel overhoop te halen in de koffers. Mijn ervaring met Chinese gezagsdragers is dat ze erg correct zijn naar westerlingen.
Eenmaal door de laatste check heen ligt voor ons een brug, de brug naar Nepal. Aan de ene kant staan Chinese grenswachters, aan de andere kant Nepalezen. De brug moeten we te voet oversteken, samen met vele anderen die in beide richtingen lopen. Het geeft mij het gevoel dat ik naar de vrijheid loop en ik heb het idee dat er op ieder moment, alvorens we de brug helemaal overgestoken hebben, iemand voor me kan komen staan om te zeggen dat we niet verder mogen. Maar we kunnen gewoon onbelemmerd doorlopen tot aan de overkant. Ineens staan we in Nepal en zijn we met het oversteken van de brug tientallen jaren ouder geworden. Het is volgens de geldende jaartelling oudejaarsdag 2067. Het is echter geen sprong vooruit maar eerder een stap terug in de tijd. Het is daar een enorme chaos. We worden prima opgevangen door onze nieuwe gids, Prakash, en naar een nietszeggend kantoortje geloodst om een visum te kopen. Het is dat we de gids bij ons hadden, anders hadden we nooit in de gaten gehad dat daar een immigratiedienst zat en waren we gewoon doorgelopen, illegaal verder het land in. Na het invullen van formulieren, wachten en betalen worden we in een aparte bureauruimte ontboden en moeten we naar de alom gerespecteerde visumofficier toe. De gewichtige man zit uitgebreid de krant te lezen achter zijn bureau, neemt ons in zich op en bekijkt de aanvraag. Hij vraagt ons of we echt niet langer willen blijven dan de aangegeven periode, een dag of tien. Wij antwoorden hem van niet en hij stelt voor om de visa toch voor een wat langere periode te verlenen. Het mag van ons maar we zeggen nogmaals dat het niet nodig is. Hij begrijpt het niet helemaal en stempelt onze paspoorten af waarna we legaal het land in kunnen. We zijn nog niet zo heel lang buiten en de eerste tropische regenbui komt naar beneden vallen. Heel eerlijk gezegd mis ik Tibet nu al.
Nepal is een land dat ingeklemd ligt tussen twee grootmachten, China en India. Toch is het nooit bezet geweest. Het was niet interessant genoeg, zelfs niet voor de Britten die in de regio hele gebieden hadden veroverd. Het is het land waar Boeddha ooit geboren is. Tegenwoordig is de overheersende godsdienst het Hindoeïsme, met meer dan tachtig procent volgelingen. Van het eind van de jaren negentig tot aan 2006 woedde er een burgeroorlog in het koninkrijk. In 2008 werd de monarchie zonder bloedvergieten opgeheven en sindsdien is Nepal een republiek, maar het lukt de nieuwe regering nog steeds niet om een grondwet aanvaard te krijgen. Het land heeft een rijke natuur maar is arm. Voor een groot deel is het afhankelijk van toerisme. 2011 werd uitgeroepen tot jaar van het toerisme in de hoop meer bezoekers te trekken die geld binnenbrengen. Een van onze eerste gidsen in Nepal zegt eerlijk dat hij niet zo blij is met alle categorieën toeristen en met name niet met de oudere vrouwen die er komen om jongens of jonge mannen te scoren. Naast Thailand en Gambia kent ook Nepal zijn sekstoerisme, ook al is deze bestemming minder berucht.
De wegen in het land doen het toerisme geen goed. Gelukkig hebben we de beschikking over een terreinwagen om weg te komen van het grensgebied en de grote weg naar de hoofdstad Kathmandu te bereiken. Grote weg is trouwens een relatief begrip want ook deze route is in slechte staat. Het is tergend druk op de weg. Overal rijden vrachtwagens en bussen die helemaal volgeschilderd zijn met prachtige motieven en kleuren. Al deze pracht is echt karakteristiek voor het land. Het zijn rijdende kunstwerken. Maar iedereen rijdt zoals hij het wil. Regels lijken er amper te bestaan behalve dan dat je in principe links dient te houden. De huizen langs de kant van de weg zijn kleurig. Maar de bermen zijn smerig omdat iedereen alles gewoon op de grond gooit in plaats van het op te ruimen. Sommige plaatsen lijken op vuilnisbelten en niemand schijnt zich erom te bekommeren.
We genieten van het landschap, van berghellingen, waterpartijen en hangbruggen om uiteindelijk tijdens het spitsuur de stad te bereiken. Te oordelen aan de dagen erna is het in Kathmandu de hele dag spitsuur. Maar na een opstopping van ruim een uur bereiken we ons hotel waar we verwelkomd worden met een ‘Namasté’ terwijl de handen worden samengevouwen. De rest van de dag hebben we voor onszelf. Kathmandu is voor nu slechts een tussenstop alvorens we het land intrekken. (wordt vervolgd)