Het weerzien

Door: Reysigers

Geplaatst op Mar 14, 2011

Een weerzien,

Hij is nog jong en werkzaam als gids in het Chitwan Nat. Park.
Hij vraagt me mee te gaan naar zijn geboorteplaats, een dorpje in de bergen waar niet alleen zijn ouders en tante wonen maar ook zijn geadopteerd dochtertje.

Hij verteld me zijn verhaal. Zijn woorden; Op een dag viel mijn oog op een moeder met kind (baby nog), levende op straat en van de straat in Kathmandu. Geheel verwaarloosd, verward en bedelend. Ze hadden honger. Mijn eerste gedachte was toen,’’ ik moet deze moeder met kind helpen’’. Ik nam ze mee naar mijn studentenkamertje waar ik ze warm water en voedsel aanbood, ook een bed om uit te rusten en wat bij te komen van al die ellende. De volgende ochtend was ze verdwenen, het kind achterlatend. Wat kon ik doen?? Ik besloot het kindje mee te nemen naar mijn familie.( de moeder zou nooit meer terug komen, bleek later) Ik gaf haar de naam ‘’Mina’’. Ze is inmiddels zes jaar en wordt liefdesvol verzorgd door mijn tante. Regelmatig breng ik haar een bezoek want het voelt als mijn eigen vlees en bloed. Ik hou zielsveel van haar. Ik wil er ook alles aan doen, snel zelf voor haar te kunnen zorgen.

Ik besluit mee te gaan.

We hebben een lange weg te gaan
Vanaf Sauraha nemen we een lokale bus die ons naar Gurka doet brengen en overnachten in een hotel aldaar. Al vroeg in de ochtend trekken we verder. Omdat het dorp niet helemaal bereikbaar is met bus, etc… alleen te voet, proberen we zo ver mogelijk met de bus te komen. Het is een ongelooflijke slechte weg, als je het nog een weg/straat kan noemen. We worden naar alle kanten van de bus verwezen. Diepe afgronden als ik door een naast me openstaand raam, wat niet gesloten kan worden, kijk. Het is koud en het tocht. Het is afzien. Ik haal alles wat ik in mijn koffertje heb, tevoorschijn om me wat op te kunnen warmen. Het is stoffig ook. Onderweg een toiletstop in de vrije natuur.’n Plekje zien te vinden tussen alle hoopjes heen. (een dag later zou dezelfde bus op dezelfde plek verongelukken en in een ravijn storten waarbij doden en zwaar gewonden vallen) Ik vind het ook niet erg om bij de laatste busstop uit te stappen, ook al is het vergezicht zo prachtig vanuit de bus. We gaan verder te voet. Ons staat nog een wandeling van ruim drie uren te wachten door de bergen. Het uitzicht is adembenemend mooi. De dorpjes, de terrassen, en de vriendelijk bevolking doet mijn moeheid vergeten.

Het weerzien tussen vader en kind is hartverscheurend en ik kan mijn tranen nauwelijks bedwingen.

Ik ben en heb meer gegroet met ‘’Namaste’’ in één dag hier onderweg dan ik in maanden in Nederland gegroet heb en ben.