Op deze foto is niets mooi. Alles lijkt vuil en overal ligt afval. Een muur waarop de verf vanaf bladert. En in het midden staat een madonna, in lompen. Ze lijkt zich gekleed te hebben op haar omgeving. Maar zie haar ogen en die gevouwen handen. Die blik die alles in een klap sereen maakt. Kalm en vredig slaat ze me gade. Niet met een lach, nauwelijks een glimlach, maar zo mooi. Ze betovert me met duizend onuitgesproken woorden. Ik blijf in haar ogen staren en luister naar haar verhaal.