Het kerstdiner

Door: Neretslok

Geplaatst op Dec 15, 2014

Op de dag voor Kerstmis komen we met de boot aan in Mrauk U. Niet dat we ook maar enig idee hebben dat het morgen Kerstmis is. In dit land hebben ze wel andere zaken aan hun hoofd. Het zware leven van alledag gaat hier gewoon door. Kerstmis, ze zouden het hier niet eens kunnen bedenken. Wij ook niet. Reizigers hebben niet zo veel met data en horloges.

Als we de incheckformaliteiten in onze lodge hebben gehad, lopen we met onze bagage naar ons huisje. “O ja, one more thing”, roept de vriendelijke eigenaar ons na. “Tomorrow Christmas.” Het was ons ook al opgevallen toen we hotelvoucher tevoorschijn hadden gehaald: “date of arrival: december 24”.

“Yes”, zeggen we, niet goed wetend wat we met zijn mededeling aan moeten. Hij wijst naar de vier tafeltjes die bij de receptie staan opgesteld. Ik had al gezien dat hier eenvoudige maaltijden gebruikt konden worden. Een standaard menu: rijst met wat kip of rundvlees, kosten: 4 of 5 dollar per maaltijd.

“We hebben een zeer speciaal kerstmenu”, vervolgt hij. Hij wil weten of we dit Christmas dinner willen. We aarzelen en willen weten wat ons morgenavond dan voorgeschoteld gaat worden. Hij lijkt het niet te begrijpen en wijst op de menukaarten. Maar daar staan alleen de standaard gerechten ‘rijst met’ op, in een aantal variaties. Geen special Christmas dinner. We informeren nogmaals naar de specialiteiten. “Twenty five dollars”, zegt hij dan.

Vier maal de prijs van een normaal menu, dat moet wel heel iets bijzonders worden. Maar wat staat er nu op het menu morgen? Uiteindelijk komt de monkey uit de sleeve. Hij laat een keurig handgeschreven kerstmenu zien. We zien dezelfde gerechten als op de gedrukte normale menukaart.
1. Soup
2. Choice from: rice with chicken or rice with meat.
3. Dessert.
“Maar”, zo voegt hij er dan glunderend aan toe, alsof hij bekend gaat maken dat het winnende nummer van de loterij uitgerekend op ons lot is gevallen, “we have wine!”

Hij zegt het triomfantelijk en het zal voor hem ongetwijfeld heel bijzonder zijn. “We serveren er een glas rode wijn bij!”, verduidelijkt hij, met onverminderd enthousiasme. De voorwaarde is wel dat we dan twee dagen een kerstdiner afnemen. Dan komt er wijn bij. Bij één kerstdiner niet. Even twijfelen we. Twintig dollar voor een glas rode wijn. En dat viermaal. Leuk aangeboden, nee, toch maar niet.

De volgende dag doen we waarvoor we naar Mrauk U zijn gekomen. We bezoeken de bezienswaardigheden en zijn allang weer vergeten dat het vandaag 25 december is.
’s Avonds gaan we in de stad op zoek naar een restaurant. Dat valt hier nog niet mee, maar uiteindelijk vinden we er één: Mo Cherry. We zitten op het balkonnetje op de eerste verdieping en hebben een mooi zicht op de straat, die – met het invallen van de duisternis – steeds minder druk wordt. Iedereen spoedt zich naar huis en als het even later donker is, is het doodstil op straat.

Na het eten gaan we terug naar onze lodge. De straten zijn volkomen verlaten en compleet duister. In het begin kunnen we op de zwakke schijnsels van de olielampen in de huizen nog enigszins zien waar we lopen. Maar als we linksaf slaan, de lange rechte weg naar ons hotel, bevinden we ons in het volkomen zwarte niets. Na zonsondergang gaat geen Birmees de straat meer op, zij zitten binnen in hun schaars verlichte huizen. Straatlantaarns bestaan hier niet. En dus vertrouwen wij op onze zaklamp. In het zwakke schijnsel voor ons lopen we voorzichtig het volkomen zwarte gat in.
We hopen nog een winkeltje tegen te komen, want we willen nog wat drank kopen voor vanavond. Als we een luik van een huis zien opengaan, zien we in een flits koopwaar uitgestald. Het luik gaat meteen weer dicht en op de tast lopen we naar de plek waar we het huis van zoëven dachten te zien. Ik klop op goed geluk in het donker en mijn hand raakt inderdaad een gevel.

Het luik gaat open en wij informeren naar drank, waarbij we ‘drank’ zo goed mogelijk proberen uit te beelden met gebaren. Men kijkt niet vreemd op van die twee kloppende vreemdelingen in het duister en onze vraag wordt begrepen, maar nee, drank, dat hebben zij niet.
We gaan verder op weg naar onze herberg. Om ons heen plotseling overal geblaf. De vele zwerfhonden hier zijn blijkbaar niet gewend aan sluipende wezens in het donker. ’s Nachts is de straat hun domein en zijn zij de baas. We weten even niet van welke kant we het gevaar moeten verwachten, maar er gebeurt tot onze opluchting verder niets.

We scharrelen verder. We weten dat de weg zich hier ergens moet versmallen tot een brug zonder randen of leuningen. Op dat moment komt een colonne legerwagens ons tegemoet. Het Birmese leger. Je wilt ze eigenlijk niet tegenkomen, ’s avonds laat op een volkomen duistere weg ergens in het grensgebied van Birma en Bangla Desh. Ze merken ons gelukkig wel op, die duistere wandelaars, en minder even vaart. Je zou verwachten dat zij stoppen en vragen gaan stellen aan die schuifelende vreemdelingen in de nacht op deze Kerstavond. Maar nee, ze rijden langzaam door. We maken dankbaar gebruik van het licht van hun koplampen als we de brug betreden. Een tijdje later ontwaren we flauw licht aan de zijkant van de weg. Onze herberg is gevonden.

Als we onze lodge binnenkomen, zit de eigenaar stilletjes aan een tafeltje voor zich uit te staren. De vier gedekte tafels zijn niet gebruikt. Borden, glazen, bestek, het kaarsje, het staat er allemaal nog onaangetast. Dan herinneren wij ons het kerstdiner weer. Heel even krijgen wij alsnog wroeging. Maar de eigenaar lacht ons vriendelijk toe. We lachen bevrijd terug. “ Merry Christmas”, zegt hij.
“Merry Christmas”, zeggen wij. “Die fles wijn is voor mij”, denkt hij. Ik geef hem geen ongelijk.

Ik wens iedereen bij deze een geweldig fijne Kerstmis toe.