Buiten-spel op vliegveld Thandwe

Door: Neretslok

Geplaatst op Aug 19, 2014

We zitten op het vliegveld van Thandwe. Straks zullen we naar Rakhine vliegen. Rakhine ligt ingeklemd tussen de ontoegankelijke bergen in het noorden en een smalle kuststrook in het zuiden en het ligt dus nogal afgelegen. Het kost wat moeite om er te komen. Het kan eigenlijk alleen per vliegtuig, en daarna moeten we nog twee dagen met een boot om ons uiteindelijke doel, de Chin stam, te bereiken. De afgelopen dagen hebben we een pauze in ons drukke reisschema in Myanmar ingelast. Een soort vakantie in de vakantie: Ngapali Beach, waar we in een schitterend boutique resort aan het strand vijf ontspannen dagen hebben gehad.

Het was het ultieme, maar blijkbaar onontdekte paradijs, want we hebben er nauwelijks gasten gezien. Dat verbaasde ons, want het was er onvoorstelbaar mooi, rustig en relaxed. Vanaf onze ligbedden op het strand keken we naar de stroom mensen, die langs de waterlijn liepen. Vrouwen met fruitmanden of met enorme takkenbossen hout op hun hoofd. Ze moeten kilometers lopen om vuur te hebben voor het koken van de maaltijd. Een ongelooflijk zwaar karwei dat ze ongetwijfeld iedere dag moeten klaren. In de omgeving was het heerlijk wandelen door de stille landerige vissersdorpjes. En nu begint het meest avontuurlijke deel van onze reis. We zijn er klaar voor. Nog twee uur wachten op deze nogal verlaten plek.

Het vliegveld omvat een kleine parkeerplaats onder de bomen en een klein gebouwtje met vijf loketten. Als je er in loopt, loop je er ook bijna weer uit. En een start- en landingsbaan, een strook beton die na een kilometer of zo onherroepelijk eindigt bij de zee. Het is dus zaak voldoende snelheid en vermogen te hebben om niet de golf van Bengalen in te rijden, want daar zit niemand op te wachten.

Wij wachten ondertussen wel. Het is landerig en warm. We hebben koffie besteld, en zo waar, er was koffie. Op ons verzoek zijn er twee stoelen te voorschijn getoverd, en we zitten nu op een stoel voor het gebouwtje met een kop koffie in onze hand in de warme zon. Inmiddels ben ik uit mijn paradijselijke dagdromen ontwaakt, en ik richt mijn blik op een aantal voetballende mannen. Twee teams tegen elkaar, lekker fanatiek ook nog. In en om het gebouw zie ik niemand. Het bijna voltallige personeel van de luchthaven is hier aan het voetballen! Zelfs de security officer doet enthousiast mee.

Ik noem de teams in gedachten FC Airport en Thandwe United. Ik kies voor Thandwe als mijn favoriet en volg de wedstrijd. Na een tijdje is in de verte een stip zichtbaar, een mug die snel groter wordt en even later zien we een vliegtuig dat duidelijk aan een landing wil beginnen. Er wordt op een fluitje geblazen en de mannen rennen gehaast naar binnen om positie in te nemen. De linksback, rechtshalf en centrale middenvelder van FC Airport posteren zich bij de uitgang naar het vliegveld, de keeper van Thandwe en linksback van Thandwe gaan de baan op, de spelverdeler en spits van Airport bemannen de loketten, en zo neemt ieder zijn plek in. Het gaat razendsnel.

Nog geen 10 minuten later komen de passagiers naar buiten lopen. Ik tel ze: het zijn er acht. Dit was de tweede vlucht van vandaag, weet ik. De derde is die van ons, straks. Een paar vluchten op een dag, een paar passagiers per vlucht. En in de tussentijd wordt er gevoetbald. Je kunt het ook omdraaien: een paar keer per dag wordt het voetbalspel hinderlijk onderbroken omdat er passagiers aankomen of vertrekken! Wat een leven. Inmiddels wordt er afgefloten voor een nieuwe wedstrijd. We zitten hier nog wel even. Dat wordt ver in de tweede helft schat ik in. Misschien wel de verlenging. Hopelijk gaan er geen strafschoppen genomen worden.