Een dagje varen

Door: Syllie

Geplaatst op Mar 21, 2010

Syl, 23 februari 2010
Birma , Nyaung Shwe 39°

Een dagje varen
Om 6:45 zit ik met Harrie aan het ontbijt. Heb voor het eerst een hele nacht doorgeslapen, van 21 tot 6 uur! Héérlijk! Om 7:30 vertrekken we voor een dagje op het Inle meer. Ik heb me goed ingesmeerd want de zon brandt hier ongenadig, en door de doxycycline lijkt mijn huid extra gevoelig. Ernst Jan komt met een grote taart aanzetten, vanwege de verjaardag van Harrie en Caroline! Dat is nog eens leuk, " Happy Birthday Caroline & Harrie" staat erop, en er is zo te zien heel veel kleurstof gebruikt!!! De taart gaat in een gigantische doos mee de boot op. We lopen eerst een kwartier naar de "haven" aan het kanaal dat het Inle meer in leidt. Daar stappen we in 4 boten. De boten zijn lang en smal, en achter elkaar staan houten stoeltjes waar we op kunnen zitten. Enigszins gammel is het wel allemaal... We weten droog in het vaartuig te stappen en al snel bereiken we het meer. Daar zien we al de eerste beenroeiers met hun trechtervormige visfuiken. Ze roeien hier heel raar, ik geloof dat ze het ook alléén hier zo doen: met 1 been om de roeispaan geslagen, het andere balanceert op het uiterste puntje van de boot, meer een kano eigenlijk. Met 1 hand houden ze de roeispaan bovenaan vast, en met de andere de grote fuik. Als ze dan belletjes zien steken ze de fuik op z'n kop het water in en zetten het vast op de bodem. Daarna gaan ze er met een bamboestok met punten eraan in zitten steken om de vissen te doden. Vreemd... Ziet er ook erg raar uit, en erg comfortabel roeien lijkt het me ook niet, ze zwaaien hun hele lichaam op en neer om die spaan vooruit te duwen. Het is mij een raadsel hoe ze hun evenwicht bewaren, laat staan dat ze ook nog een vis vangen op die manier. Het hele meer (7 x 22 km) ligt bezaaid met deze kleine bootjes. Wij scheuren er met een gigantische herrie van de motor dwars doorheen. We leggen aan bij een dorpje, waarvandaan een kwartier lopen de 5-daagse roulerende markt wordt gehouden. Iedere dag ergens anders langs het meer en na 5 dagen beginnen ze weer in het eerste dorp. Van heinde en verre komen er stammen boodschappen doen, lopend, met de ossenkar, fiets of de brommer. We spotten ook wat andere toeristen, maar we zitten hier dan ook in een van de hoogtepunten van Birma. Het is nog steeds niet te vergelijken met andere landen gelukkig. Het zakendoen is weer leuk om te zien. We wandelen terug en werken ons weer in de schommelende boot en varen dwars over het meer richting een dorp op palen aan de rand van het meer. Daar leggen we aan bij een zijde- en lotus weverij. Eerst koffie en taart, ze hebben zowaar cappuccino! de kleurrijke taart smaakt overigens prima. Vervolgens kijken we rond n de werkplaatsen. Heb dat al vaker gezien maar toch wel weer leuk. Zeker de werkplaats waar uit de stengels van lotusbloemen draden worden gehaald die vervolgens worden verwerkt in sjaals e.d. Dat heb ik nog nooit gezien, heel apart. De stof voelt een beetje aan als jute. Even verderop zit de smid. Makkelijk te lopen, maar alles moet over het water. Als je naar de buren wilt moet je al een boot gebruiken. De smid doet alles met de hand. Een grappig oud mannetje zit boven het vuur bamboe stokken heen en weer te bewegen in pijpen, bij wijze van blaasbalg. 3 mannen meppen om de beurt op de gereedschappen in wording, die door een andere man uit het vuur wordt gehaald en op het blok wordt gelegd. Wat een gedoe allemaal! Weer even verderop worden cheroots gemaakt, de groene sigaren die hier overal worden gerookt. Er gaat een blad van een bepaalde boom omheen, vandaar de kleur. Je hebt ze in verschillende formaten, tot wel een cm of 15 lang en 5 in doorsnee. Daar zie je oude mannetjes en vrouwtjes wel mee in hun mondhoek zitten, een bizar gezicht. Ik probeer een bescheidener exemplaar, maar het is vrij zwaar. Daarna varen we een tijd door de dorpjes, er is genoeg te zien. Het water staat alleen dramatisch laag, Ernst Jan heeft het in de 15 jaar dat hij hier is nog nooit zo laag gezien. Dat komt door de slechte regentijd (is zeker allemaal bij ons gevallen!!!) We lopen dus regelmatig vast op de bodem. Maar altijd komt er dan wel een kind uit een of andere hoek snellen om ons weer los te trekken. Dat zie ik Nederlandse kinderen niet zo snel doen.