Georganiseerde zonsondergangen

Door: Pkoelewijn

Geplaatst op Jul 25, 2012

Het thema van deze maand ergert me mateloos. Naarmate de maand vordert verschijnt er een steeds grotere overdosis "roodachtige, paarsige en oranje" gloed op mijn monitor als ik de foto's van de dag ga bekijken.
Het aanschouwen en fotograferen van zonsondergangen heb ik afgeschaft sedert mijn reis naar Myanmar, waar ik een aantal georganiseerde zonsondergangen meemaakte, die, op zijn zachtst gezegd, nogal teleurstelden.
De zonsondergang vanaf een tempel op Mandalay Hill spande de kroon....
Om ongeveer 16:30 uur stapten we in een pick-up truck met houten banken en scheurden we met dit voorwereldlijke karretje met een noodvaart de berg op. We mochten natuurlijk niet te laat komen en er stond nog een meute beneden die ook van dit vervoer gebruik wilde maken....We moesten ons goed vasthouden, want anders vloog je bij elke oneffenheid in de weg ( en die waren er veel) met je hoofd door het dak.
Boven aangekomen, trokken we eerst onze schoenen uit. Dat was snel gepiept, want de ervaring had ons al geleerd om naar dit soort evenementen de slippers aan te trekken. We gingen op blote voeten met een glanzende, supersnelle roltrap verder naar boven, alwaar we in de aan alle kanten glimmende tempel samen met ongeveer 500 andere toeristen het grote moment afwachtten. Iedereen verdrong zich met camera's, voorzien van de nodige opzetstukken, bij de hekken aan de Westelijke kant. Helaas, de zonsondergang die om 17:20 uur plaats vond was weinig spectaculair, want verhuld door een ondoordringbaar wolkendek.
Na deze deceptie gingen we dus weer fluks naar beneden met de roltrap, die inmiddels -leve de techniek!- naar beneden rolde. Tegen de tijd dat we beneden waren was het pikkedonker. Onze slippers vonden we gelukkig vrij snel. De tocht terug naar de voet van de berg met de inmiddels befaamde truck verliep weer met een duizelingwekkende vaart en in volslagen duisternis. Het aansteken van de koplampen was kennelijk niet bij de prijs inbegrepen..
Sedert deze happening, begrijp ik waarom het gevaarlijkste element van een reis in het primitieve butenland het vervoer over de weg is en begrijpen jullie wellicht waarom ik met verlangen uitzie naar de maand augustus.........
Ennuh, reageren op jullie zonsondergangfoto's doe ik dus niet meer.