Een groot deel van de vorige eeuw viel Mongolië onder de invloedssfeer van de Sovjetunie. Veel van de Mongoolse cultuur ging in die periode verloren. Met de val van de Sovjetunie eind jaren tachtig werd Mongolië weer een ‘vrij’ land. Wat je wel vaker ziet bij landen die zich hebben ontworsteld aan een bezetter, is dat ze een groot deel van hun eigen identiteit zijn kwijtgeraakt. Om die te herwinnen, gaan deze landen nog weleens op zoek naar grote helden uit het verleden om zo de nationale trots weer een boost te geven.

Voor Mongolië is er maar één held denkbaar: Dzjengis Khan, de vader des vaderlands. Dzjengis verenigde in het begin van de dertiende eeuw de Mongoolse stammen en stichtte qua oppervlakte het grootste aaneengesloten imperium in de wereldgeschiedenis. Het strekte zich uit van China tot aan de rivier de Donau in Europa. Uit de geschiedenislessen weten we dat dit niet altijd op een zachtzinnige wijze gebeurde. Niettemin is en blijft hij voor de Mongolen een groot heerser en militair leider. En om dat te herdenken, heeft de overheid in 2008 een gigantisch extravagant ruiterstandbeeld (het grootste ter wereld) van Dzjengis Khan op 54 km ten oosten van de hoofdstad Ulaanbaatar laten bouwen.

Het standbeeld is gemaakt van roestvrij staal, is 40 meter hoog en staat op het dak van een groot bezoekerscentrum en museum. Met een lift ga je door de achterbenen van het paard naar boven. Aangekomen ‘in de kont’ loop je naar de hals van het beest. Van daar kun je via een trap naar het hoofd. Je bent dan in de open lucht en je kijkt recht in het gezicht van Dzjengis. Als je de foto vergroot zie je een paar mensen. Het uitzicht dat je hier hebt over de Mongoolse vlakten is grandioos.